Δεν άντεξες

 

Στο καπηλειό του ο χρόνος με κούπες κρασί σε μέθυσε...

από παιδί η ζωή, σου 'ταξε πολλά, σου ‘πε λόγια πλάνα σε... γέλασε

κι εσύ, μόνος καθισμένος σε μιαν άκρη του σκαλιού της μονολογούσες,

ποιος, και γιατί σ' έφερε εδώ χωρίς να σε ρωτήσει... κι απορούσες...

 

 

Όλες οι υποσχέσεις που σου δώσανε από παιδί βγήκανε ψεύτικες

έβλεπες τα όνειρά σου χρόνο με το χρόνο να σβήνουν και μέσα σου πέθαινες

Κανένας δεν σου 'πε σε ποιο σταθμό θα κατέβεις, και μέχρι που, θα φτάσεις

κι όλο ρωτούσες τους συνταξιδιώτες σου, αν ήξεραν κάτι παραπάνω αυτοί, κι εσύ για να μάθεις...

 

 

Έψαξες πολύ, αναζήτησες την αλήθεια παντού, μα αλήθεια... δεν βρήκες

πρόσωπα ξένα, άγνωστες φωνές, όλοι μιλούσαν για έναν Θεό, ένα Θεό, που εσύ ποτέ... δεν τον είδες

και τότε...τότε είδες όλη την αλήθεια μέσα απ' τον καθρέφτη της ψυχής σου και δεν άντεξες,

έφτυσες κατάμουτρα τη πουτάνα ζωή, και..τρελάθηκες...

 

Μαρίζα Τσιτμή