Όταν δίνεις για να πάρεις, τότε απλά, ανταλλάζεις.

Γράφει η Μαυρίδου Κατερίνα

Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη

Αυτό δεν είναι δόσιμο. Είναι παζάρι. Είναι ένας υπολογισμός, ένα ισοζύγιο, μια συμφωνία με όρους και προϋποθέσεις. Δίνεις ένα «σ’ αγαπώ» και περιμένεις να σου επιστραφεί στο ακέραιο. Δίνεις χρόνο, ενέργεια, προσοχή, αλλά πάντα με την προσμονή του αντίκτυπου, του ανταλλάγματος. Και κάπου εκεί, το δόσιμο χάνει την αξία του.

Το πραγματικό δόσιμο δεν έχει ανταλλάγματα. Είναι απλό, καθαρό, ατόφιο. Είναι το να δίνεις από την ψυχή σου, χωρίς να κρατάς σκορ, χωρίς να μετράς τι παίρνεις πίσω. Να δίνεις γιατί έτσι νιώθεις. Γιατί γεμίζεις εσύ μέσα από αυτό. Γιατί η χαρά του άλλου γίνεται η δική σου χαρά, χωρίς καμία απολύτως προσδοκία.

Αλλά, ξέρεις τι γίνεται; Πολλοί φοβούνται να δώσουν έτσι. Φοβούνται μήπως βγουν χαμένοι. Μήπως δώσουν περισσότερα από όσα θα πάρουν πίσω. Και ξέρεις τι τους λέω; Αν σκέφτεσαι έτσι, καλύτερα να μην δώσεις καθόλου. Γιατί το δόσιμο που έρχεται με υπολογισμούς, δεν είναι δόσιμο. Είναι μια συμφωνία συναλλαγής, ένα «εγώ θα κάνω αυτό για σένα, αλλά θέλω κι εσύ να κάνεις κάτι για μένα».

Το πραγματικό δόσιμο έχει ρίσκο. Έχει ευαλωτότητα. Είναι σαν να αφήνεις ένα κομμάτι σου στα χέρια κάποιου άλλου, χωρίς να ξέρεις αν θα το προσέξει, αν θα το εκτιμήσει, αν θα το καταλάβει. Αλλά εκεί είναι το μεγαλείο του. Δεν το κάνεις για να πάρεις. Το κάνεις γιατί έτσι είσαι. Γιατί η ψυχή σου δεν αντέχει να κρατήσει όλα όσα έχει μέσα της. Πρέπει να τα μοιραστεί.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα δώσεις, αναρωτήσου: το κάνεις γιατί το νιώθεις ή γιατί περιμένεις κάτι πίσω; Αν είναι το δεύτερο, μην κουράζεσαι. Δεν δίνεις. Ανταλλάζεις. Και οι αληθινές σχέσεις δεν χτίζονται με ανταλλαγές. Χτίζονται με δόσιμο χωρίς όρους. Με καρδιές που μοιράζονται, όχι που παζαρεύουν.