Ξημερώνει η μέρα, που δεν μου λείπεις πια..

Γράφει η Μαυρίδου Κατερίνα

Και ξημερώνει η μέρα, που δεν μου λείπεις πια…
Ξημερώνει. Ο ήλιος αρχίζει να σκαρφαλώνει δειλά στον ουρανό, ρίχνοντας το φως του παντού. Σήμερα όμως, δεν με τυφλώνει. Δεν με βαραίνει. Δεν με κυνηγάει. Γιατί σήμερα, ξημερώνει η μέρα που δεν μου λείπεις πια.

Ξέρω, παράξενο ακούγεται, έτσι δεν είναι; Κάποτε πίστευα πως η μέρα αυτή δεν θα ερχόταν ποτέ. Ήσουν παντού μέσα μου. Σε κάθε ανάσα, σε κάθε σκέψη, σε κάθε όνειρο που έσπαγε μέσα στη νύχτα. Με διαλύσεις. Έκανες στάχτες την αξιοπρέπειά μου, τα θέλω μου, το «εγώ» μου. Κι εγώ, σαν ναρκωμένη, σε δικαιολογούσα. Σε κρατούσα μέσα μου. Ένας πόνος που έγινε εθισμός.

Αλλά σήμερα, όλα μοιάζουν αλλιώς. Σήμερα, δεν σε κουβαλάω μαζί μου. Δεν σε ψάχνω στο βλέμμα μου όταν περνάω μπροστά από καθρέφτη. Δεν ακούω τη φωνή σου να σιγοψιθυρίζει «Δεν είσαι αρκετή». Γιατί σήμερα, ξέρω πως είμαι.

Δεν ήταν εύκολο. Μην γελιέσαι. Έκανα βουτιά στον πάτο για να ανέβω. Πέρασα από θύελλες. Έπλυνα τα δάκρυά μου με τα ίδια μου τα χέρια. Και τώρα που στέκομαι όρθια, κοιτάζω πίσω και γελάω. Όχι με μίσος, όχι με κακία. Γελάω γιατί συνειδητοποιώ πως δεν ήταν ποτέ για εσένα. Ήταν για εμένα. Το μαρτύριο μου ήταν η φωνή που έπρεπε να σβήσω μέσα μου.

Βλέπεις, δεν μου λείπεις πια γιατί δεν ήσουν ποτέ εσύ. Ήταν η εικόνα σου που έφτιαξα εγώ, μια ψευδαίσθηση που έτρεφα με την απελπισία μου. Σήμερα, λοιπόν, δεν έχεις θέση εδώ. Δεν μου λείπεις πια γιατί δεν ήσουν εσύ το κενό μου. Ήμουν εγώ που έπρεπε να γεμίσω τα κομμάτια μου. Και τα γέμισα.

Οπότε, καλέ μου πρώην εαυτέ, σε αποχαιρετώ. Σε αφήνω πίσω με το σκοτάδι που σε έντυνε. Ξημερώνει πια. Και αυτή τη φορά, είναι μια μέρα που ανήκει μόνο σε εμένα.