Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Εμείς οι δυο, ξέρουμε καλά τι σημαίνει να σκαρφαλώνεις. Να χτυπάς τα γόνατα στις πέτρες, να πονάς, να ματώνεις, αλλά να μη σταματάς. Δύο γυναίκες, δυο ψυχές, που η ζωή δεν τους χάρισε τίποτα, αλλά τις δίδαξε να διεκδικούν τα πάντα.
Ένα ξεκίνημα από χαμηλά. Με τα όνειρα βαριά στους ώμους και τα «δεν μπορείς» των άλλων να μας κυνηγούν σαν σκιές. Μα εμείς; Εμείς δεν ακούγαμε. Σε έναν αόρατο κόμπο οι ζωές μας, είπαμε «πάμε» και προχωρήσαμε. Εσύ να με τραβάς όταν γλιστρώ, εγώ να σε σηκώνω όταν κουράζεσαι. Και τούμπαλιν. Και στόχος; Η θέα από την κορυφή του βουνού.
Δεν είναι εύκολο να ανεβαίνεις βουνά. Ξέρεις τι κουράγιο θέλει; Να κρατάς την ανάσα σου και να αντέχεις το βάρος. Να κοιτάς μπροστά, ακόμα κι όταν τα πόδια σου φωνάζουν να σταματήσεις. Αλλά εσύ, να είσαι πάντα εκεί. Η φωνή που σου έλεγε «λίγο ακόμα». Το χέρι που σφίγγει το άλλο, στις δύσκολες στιγμές. Κι εγώ; Εγώ να είμαι η δική σου πυξίδα, όταν πας να χαθείς.
Μα δεν είναι μόνο οι δυσκολίες η ζωή. Είναι και οι στιγμές που μοιράζεσαι. Οι γέφυρες που χτίζεις, με ένα απλό “χαίρω πολύ” και δυο ποτήρια κρασι, οι νίκες που πανηγυρίσαμε, τα δάκρυα που γέλασαν μαζί μας. Δεν υπάρχει «εγώ» και «εσύ». Υπάρχει «εμείς». Ένα «εμείς» που ξέρει να μάχεται, να πέφτει, να σηκώνεται.
Και τις μέρες που κουράζομαι; Τις μέρες που κουράζεσαι; Όταν το μυαλό δεν σταματάει να μιλάει και να λέει τα δικά του.. Την θέα να σκέφτεσαι όταν θα φτάσουμε!
Με μια γροθιά στο τραπέζι, ανυποχώρητα κι αδιαπραγμάτευτα πεισματάρες, να τραβάμε η μια την άλλη.. Γιατί αυτό μάθαμε. Να στηρίζουμε, να πιστεύουμε, κι όπου δεν υπάρχει δρόμος, να τον φτιάχνουμε!
Τράβα με να σε τραβώ, λοιπόν. Γιατί ξέρουμε πως το μυστικό δεν είναι μόνο να φτάσεις στην κορυφή, αλλά να έχεις κάποιον να μοιραστείς τη θέα. Κι εγώ, σε ευχαριστώ που είσαι το χέρι μου στο βουνό και η δύναμή μου στις σιωπές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου