Όσο σκαλίζεις την πληγή, αιμορραγεί..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Φίλη μου,

Σε καταλαβαίνω. Σε νιώθω. Ακούω κι εγώ την καρδιά σου που χτυπά δυνατά, έτοιμη να εκραγεί. Ακούω τις σκέψεις σου που σκίζουν τον αέρα, και φοβάμαι. Βλέπω τη ζωή σου να μοιάζει με κινούμενη άμμο, κι εγώ κλείνω τα μάτια, ελπίζοντας να με προσπεράσει. 

Χτίζω τείχη γύρω σου, προσπαθώντας να σε προστατέψω με ό,τι όπλα βρω στον δρόμο μου. Όμως μέσα σου υπάρχει ένα τραύμα που μεγαλώνει και σε κατατρώει. Ένα τραύμα που γίνεται κραυγή και τρυπά τα σωθικά σου. Έχεις έναν πόνο. Μια βαθιά λύπη. Ένα βουβό κλάμα και λόγια ανείπωτα. Σε βλέπω και προσπαθώ να σου πω κάτι.

Άκου καλά. Όσο σκαλίζεις γύρω από την πληγή, αυτή θα αιμορραγεί, και το αίμα δεν θα σταματήσει ποτέ. Θα γίνεται όλο και πιο κόκκινο, θα ρέει σαν ποτάμι μέσα σου ξανά και ξανά. Άφησέ τα όλα πίσω. Έχεις σπουδαία πράγματα να κάνεις. Μην αγγίζεις τις πληγές, μην τις ανοίγεις κάθε μέρα που περνάει. Σιγά σιγά, με τον καιρό, ακόμα και οι πιο βαθιές επουλώνονται ή τουλάχιστον εξασθενούν.

 Κλείνουν λίγο λίγο. Μένουν μόνο σημάδια και ρωγμές, παράσημα γενναίων που κάποτε πένθησαν πολύ. Μα οι άνθρωποι που πονούν γίνονται πάντα πιο δυνατοί, ευαίσθητοι, ανθεκτικοί και λίγο πιο ώριμοι για ό,τι έρχεται.