Σε αγαπούσα γιατί ήσουν εσύ, γνωριστήκαμε κάτω από μια μπόρα φθινοπωρινής βροχής...και τρέξαμε σε ένα υπόστεγο για να μη βραχούμε...Έτσι γνωριστήκαμε και ζούσαμε ο ένας για τον άλλον..έγινες το στήριγμά μου στα δύσκολα, κι εγώ για σένα η ανάσα σου, έτσι μου 'λεγες. Ήσουν ο ήλιος που φώτιζε και ζέσταινε τη ψυχή μου, ήσουν τα πάντα για μένα, πιστεύαμε πως μαζί
θα πορευτούμε στη ζωή, συνταξιδιώτες σ' αυτό το ταξίδι, και πως μαζί θα γεράσουμε. Κάναμε όνειρα, πολλά όνειρα ...και ξαφνικά ένα μεσημέρι εσύ "έφυγες" , έτσι, εντελώς ξαφνικά, ούτε αντίο δε πρόλαβα να σου πω ...Δε πρόλαβα να σου πω όλα αυτά που ήθελα να ξέρεις, το πόσο πολύ σ' αγαπούσα, και όλα όσα είχα για να σου πω, πίστευα ότι είχαμε ολόκληρη ζωή μπροστά μας , έτσι πίστευα τότε, και δε πρόλαβα... Ξαφνικά χειμώνιασε πολύ νωρίς, πάγωσε η ψυχή μου...αυτή η χειμωνιά ήρθε αναπάντεχα και άλλαξε τη ζωή μου. Ο ήλιος χάθηκε, τα καλοκαίρια πέταξαν για τη δύση σαν ένα σμήνος άγρια πουλιά ...έχεις ακούσει ποτέ το άγριο τρομακτικό πέταγμα των πουλιών σε καταιγίδα; Αυτός ο ήχος, μου έχει μείνει και δεν ημερεύει με τίποτα κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε...Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου