Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Μου είπες, σου είπα, αφού στο είχα πει..
Θυμάσαι;
Όχι, δεν θυμάσαι. Κι αν θυμάσαι, βολεύει περισσότερο να το παίζεις κάτι μεταξύ αμνησίας και λήθης.
Κι εκείνη εκεί, να επιμένει να σου θυμίζει πώς ήταν κάποτε η αγάπη. Πώς έμοιαζε κάποτε ο έρωτας.
Πώς ήταν κάποτε το νοιάξιμο και η φροντίδα.
Κι εσύ εκεί, να προσποιείσαι μια αμνησία προκειμένου να μην ξεστομίσεις την αλήθεια σου.
Πόσο δειλός είσαι μωρέ, που δεν τολμάς να ξεστομίσεις μια τόσο δα αλήθεια;
Μια αλήθεια που θα λέει “δεν νιώθω πια”.
Κάποτε ένιωσα. Τώρα δεν νιώθω.
Κάποτε ήθελα. Τώρα δεν θέλω.
Πόσο δειλός είσαι μωρέ, που δεν τολμάς να έχεις τόση λίγη αξιοπρέπεια και να την ελευθερώσεις;
Μέχρι τη μέρα που παύει να σου θυμίζει το κάποτε. Δεν την ενδιαφέρει αν θυμάσαι, τι θυμάσαι, πώς το θυμάσαι.
Είναι η μέρα που αποφάσισε, πως δεν την αφοράς πια.
Είναι η μέρα που σου χάρισε την ελευθερία σου.
Είναι η μέρα που έκανε δώρο στον εαυτό της, την αξιοπρέπεια της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου