Τι σημαίνει η φράση «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» και από πού προέρχεται

 

Μάθε πώς βγήκε η φράση «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»

Πολλές φορές ακούμε τη φράση «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Γιατί όμως τη λέμε και από πού προέρχεται; Την χρησιμοποιούμε για να πούμε ότι ένας άνθρωπος αξίζει, όχι για το αξίωμα που κατέχει αλλά λόγω του χαρακτήρα του και των πράξεων του. Δηλαδή ο άνθρωπος δίνει αξία στην θέση που κατέχει και όχι το αντίθετο.

Σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλης, η φράση προέρχεται από μία ιστορία με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Όταν ο Γέρος του Μοριά πολεμούσε στην Πελοπόννησο, είχε μαζί του κι έναν καλόγερο από το Άγιο Όρος, τον Μιχάλη Φούντα, που έκανε για δέκα άντρες. Ήταν ψηλός, δυνατός, έξυπνος κι έτρεχε σαν το αγριοκάτσικο. Ήταν ο πρώτος στην μάχη, αλλά ο πρώτος στα γλέντια.

Ωστόσο, παρόλη την παλικαριά του και την εξυπνάδα του, μια μέρα βρέθηκε περικυκλωμένος από τους Αρβανίτες. Φυσικά πολέμησε σαν λιοντάρι, σκότωσε αρκετούς με τη χαντζάρα του, αλλά στο τέλος αναγκάστηκε να υποκύψει και πιάστηκε αιχμάλωτος. Οι Αρβανίτες, βέβαια, γιόρτασαν το γεγονός.

Όταν όμως ο Κολοκοτρώνης έμαθε για την αιχμαλωσία του λυπήθηκε κατάκαρδα. Αποφάσισε να τον ελευθερώσει με έναν πολύ έξυπνο τρόπο. Πρόσταξε μερικά από τα παλικάρια του να στήσουν καρτέρι και να πιάσουν κάποιον αξιωματούχο του εχθρού, ώστε να μπορέσουν να τον ανταλλάξουν με τον Φούντα.

Πραγματικά, δύο ημέρες αργότερα έπεσε στα χέρια τους ο Κιαμήλ εφένδης, που διοικούσε σχεδόν ολόκληρη τη στρατιά. Αμέσως τότε, ο Κολοκοτρώνης ζήτησε την ανταλλαγή του με το Φούντα. Ο Αρβανίτης όμως ξαφνιάστηκε, γιατί δεν φανταζόταν ότι ήθελαν να τον ανταλλάξουν το ιερό του πρόσωπο με έναν καλόγερο με φουστανελά. Μπορούσαν να ζητήσουν στη θέση του, 100 αιχμαλώτους κι όχι έναν.

Τότε ο Γέρος του Μοριά του είπε χαμογελώντας: «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, αγά μου! Κι εγώ τον Μιχάλη Φούντα δεν τον αλλάζω με χίλιους σαν κι εσένα».

Ωστόσο, κυκλοφορεί και μια ακόμη πρόταση για την προέλευση της φράσης που και πάλι συνδέεται με τη μεγάλη καπελοβιομηχανία Πουλόπουλος που κυριαρχούσε στην αγορά. Καθώς τις παλιότερες εποχές, το καπέλο ήταν απαραίτητο εξάρτημα της αμφίεσης, όποιος έφευγε από κάπου, έπαιρνε πρώτα το καπέλο του. Έτσι το «έγινε Πουλόπουλος» χρησιμοποιούταν για αυτούς που φεύγουν