Θα σε περιμένω στο επόμενο σταυροδρόμι…

Γράφει ο Αλέξανδρος Παπακωνσταντίνου

Δεν είναι κάθε ιστορία γραμμική. Δεν είναι κάθε έρωτας από εκείνους που ξεκινούν, εξελίσσονται και τελειώνουν με τη σειρά που θα έπρεπε.

Κάποιες ιστορίες κόβονται στη μέση.

Αφήνουν ερωτηματικά, αφήνουν απωθημένα, αφήνουν βλέμματα που δεν ειπώθηκαν ποτέ μέχρι τέλους.

Μπορεί να μη μας έφτασε ο χρόνος.

Μπορεί να μην ήμασταν έτοιμοι.

Μπορεί να μη συντονιστήκαμε όπως έπρεπε.

Αλλά ξέρεις τι πιστεύω;

Οι άνθρωποι που προορίζονται να ξαναβρεθούν, θα ξαναβρεθούν.

Μπορεί τώρα οι δρόμοι μας να χώρισαν.

Μπορεί να έπρεπε να πάρουμε διαφορετικές κατευθύνσεις, να ζήσουμε όσα δεν είχαμε ζήσει, να χάσουμε ο ένας τον άλλον για να καταλάβουμε τι είχαμε.

Δεν θα σου πω ψέματα, μου λείπεις.

Μου λείπει η φωνή σου, οι κουβέντες μας, εκείνα τα χαζά αστεία που μόνο εμείς γελούσαμε.

Μου λείπει να ξέρω ότι στο τέλος της μέρας, είσαι κάπου εκεί έξω και υπάρχουμε μαζί, ακόμα κι από μακριά.

Αλλά αν κάτι έχω μάθει, είναι πως κάποιοι έρωτες δεν τελειώνουν.

Απλά παίρνουν μια ανάσα.

Δεν είμαι από εκείνους που θα σε κυνηγήσουν μέχρι να μείνεις.

Αλλά ούτε κι από εκείνους που θα σε ξεχάσουν.

Θα σε περιμένω.

Όχι στο ίδιο σημείο που με άφησες.

Όχι στάσιμος, όχι με την προσδοκία ότι θα γυρίσεις επειδή “έτσι πρέπει”.

Αλλά στο επόμενο σταυροδρόμι.

Εκεί που οι δρόμοι ενώνονται ξανά.

Εκεί που οι ζωές διασταυρώνονται πάλι, ίσως πιο ώριμες, πιο έτοιμες, πιο συνειδητές.

Αν είναι να ξαναβρεθούμε, θα ξαναβρεθούμε.

Κι αν είναι να χαθούμε για πάντα, τότε τουλάχιστον ξέρω ότι σ’ έζησα.

Αλλά μέσα μου, κάτι μου λέει πως αυτή η ιστορία, δεν έχει τελειώσει ακόμα.