Σε θέλω αλλά δεν θέλω να ξέρεις πως σε θέλω.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Σε θέλω κολασμενα και εσύ με παίζεις. Με παίζεις σε ένα παιχνίδι άνισο. Εγώ σου άνοιξα τα χαρτιά μου, ήμουν ξεκάθαρη και εσύ όλο μπρος πίσω. Με παίζεις ανοιχτά και φανερά σε ένα παιχνίδι που μοιάζει να κρατάει αιώνες. 

 Και εγώ σε θέλω απεγνωσμένα αλλα κάνω πίσω. Δεν θέλω να σου δείξω πόσο σε θέλω γιατί φοβάμαι πως θα κάνεις πίσω.
Δεν θέλω να ξέρεις πως νιώθω πραγματικά γι’αυτό το παίζω αδιάφορη. Το μέσα μου όμως καίγεται. Στον τρόπο που δαγκώνεις το κάτω χείλος σου, στον τρόπο που μιλάς και χαμογελάς εγώ γίνομαι κομμάτια. Αλλά δεν θέλω να το ξέρεις.
Δεν θέλω επίσης να ξέρεις πως πεθαίνω όταν μου στέλνεις μήνυμα, αλλά απαντάω ορθά κοφτά για να μη το καταλάβεις. Και εσύ μετά εξαφανιζεσαι. Το κάνεις για να με πικαρεις ή απλά γιατί δεν θες; Και να σου  οι αμφιβολίες να βγαίνουν στην επιφάνεια και να  σου εγώ να σιγολιώνω. Να μην ξέρω από που μου ήρθε και πως ένα τόσο ξαφνικό γεγονός αποτέλεσε την καθημερινότητα μου.
Πώς νιώθεις αλήθεια; Τι νιώθεις για εμένα; Θα μπορέσω ποτέ να μάθω;  Θα μπορέσω να μπω στο μυαλό σου και να δω αν με σκέφτεσαι έστω λίγο;
Σε θέλω ρε γαμωτο και θέλω ότι είσαι, ολόκληρο μόνο για εμένα κι ας ξέρω πως αυτό δεν γίνεται. Από την άλλη δεν θέλω να ξέρεις πως σε θελω.
Για να δούμε στο τέλος, ποιος θα κερδίσει αυτό το παιχνίδι;