Έτσι, για να μη χρειαστεί να πούμε “σε θέλω”.

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Έλα, πες μου μερικά ακόμα ψέματα.

Πες μου πως δεν σε νοιάζει.

Πες μου πως δεν με σκέφτεσαι, πως οι νύχτες σου είναι ήσυχες, πως οι μέρες σου περνούν αδιάφορες, χωρίς να σταματάς για να αναρωτηθείς πού είμαι, τι κάνω, αν με θυμάσαι λίγο παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε.

Πες μου πως όλα είναι εντάξει.

Κι εγώ θα σου πω πως δεν περιμένω τίποτα.

Πως δεν με πονάει αυτή η απόσταση, πως έχω βολευτεί στην απουσία σου, πως το κενό σου δεν βαραίνει τα βράδια.

Θα σου πω πως είναι καλύτερα έτσι.

Πως τελικά δεν ταιριάξαμε, πως δεν είχαμε λόγο να μείνουμε, πως δεν υπήρξε τίποτα τόσο μεγάλο ώστε να κρατήσει.

Θα σου πω πως δεν σε θέλω πια.

Θα το πεις κι εσύ, έτσι δεν είναι;

Θα το πούμε και οι δύο, για να μη χρειαστεί να παραδεχτούμε την αλήθεια που μας καίει.

Για να μη χρειαστεί να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε αυτό που ουρλιάζει πίσω από τις σιωπές, πίσω από την περηφάνια, πίσω από τις άμυνες.

Για να μη χρειαστεί να πούμε πως δεν ζούμε χωρίς το “μαζί”.

Το όποιο “μαζί” μπορούμε να έχουμε.

Εκείνο το λειψό, το κουτσό, το λίγο, το όπως-όπως.

Γιατί το τίποτα είναι πάντα χειρότερο από το λίγο, έτσι δεν λένε;

Έλα, πες μου ακόμα μερικά ψέματα.

Και στάσου, να σου πω κι εγώ μερικά ακόμα.

Έτσι, για να μη χρειαστεί να πούμε “σε θέλω”.