Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Κι αν με ρωτήσουνε οι άνθρωποι, θα τους το πω!
Θα τους πω ότι γνώρισα κάποτε έναν Άγγελο που φόραγε μαύρα, που τα είχε πληγωμένα τα φτερά του, που του τα τσάκισαν, μα εκείνος δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να θέλει να πετάξει.
Θα τους πω πως αγκάλιασα κάποτε μια ψυχή, πριν να ακουμπήσω καν το σώμα της, όμως αυτό ήταν κάτι πιο πάνω κι από έρωτας.
Θα σας το πω λοιπόν ρε άνθρωποι!
Πως το όνομα της δεν έχει καμία σημασία, όλοι εσείς που δεν την ξέρετε, κι ούτε τολμήσατε ποτέ σας να την μάθετε, μπορείτε να την λέτε “άγνωστη”. Όμως για μένα είναι ότι πιο γνώριμο και πιο οικείο έχει συμβεί ποτέ μπροστά μου.
Πως τα μακριά της τα μαλλιά, δεν ήτανε τυχαία μακριά, τα είχε για να κρύβει τις βροχές της, για να σας ξεγελάει όλους σας. Μα έμενα δεν μπόρεσε ποτέ να με γελάσει, γιατί εγώ της μοιάζω.
Πως το όμορφο χαμόγελο της, έχει μια πίκρα επιδέξια κρυμμένη από πίσω του. Μα όταν τα γεύτηκα πρώτη μου φορά τα χείλη της, εγώ την ένιωσα την πίκρα την κρυμμένη της.
Θα τους το πω αν με ρωτήσουνε οι άνθρωποι, πως σταύρωσα κάποτε στον δρόμο μου με μια μεγάλη “ψεύτρα”, που όλους τους ξεγέλασε, όμως έμενα όχι!
Θα σας το πω ανόητοι, πως όταν όλοι σας κοιμάστε, αυτή ακούει θρήνους σε τραγούδια λαϊκά κι αναστενάζει.
Πως όταν όλοι σας ησυχάζετε, εκείνη ξαμολάει την ψυχή της σε δρόμους και σε αλάνες, να παίξει, να γελάσει, να αλητέψει όμορφα, σαν ανέμελο παιδάκι.
Πως όταν όλοι σας σκεπάζετε ως απάνω με τις ζέστες κουβέντες τα άψυχα κορμιά σας, εκείνη ξεγυμνώνει το δικό της, κι έτσι ξεπαγιασμένη, αποτυπώνει λέξεις βγαλμένες από την τεράστια ψυχή της, γιατί δεν έχει κάτι άλλο για να της την ζεστάνει.
Αν με ρωτήσουνε οι άνθρωποι, θα τους το πω σου λέω μικρή μου!
Θα τους το πω πως κάποτε αντάμωσα με έναν Άγγελο που φόραγε μαύρο στα ρούχα του και λευκό στην ψυχή του, που του τα είχανε τσακίσει οι πιο τάχα δικοί του τα φτερά, όμως αυτός δεν έπαψε ποτέ του να είναι Άγγελος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου