Μαζί, σε όλα… εκτός από το τέλος

Γράφει η Καίτη Αγγελιδάκη

Έχει μια παγωνιά το οριστικό τέλος. Όχι σαν εκείνο το κρύο που σε κάνει να τυλίγεσαι πιο σφιχτά σε μια κουβέρτα. Όχι. Αυτό το κρύο είναι άλλο. Σε μουδιάζει. Σε κρατάει ακίνητη. Σε κολλάει σε μια μόνο στιγμή, σε μια μόνο σκέψη, μέχρι να γίνει φυλακή.

Κι εγώ, ώρα τώρα, έχω μείνει σε μία στιγμή.

Σε εκείνη τη φράση.
«Μαζί, σε όλα…»

Γελάω. Νευρικά. Σπασμένα. Ήχος παράταιρος μέσα στη σιωπή που άφησες πίσω σου.

«Μαζί, σε όλα…» είπες, λίγο πριν με αφήσεις μόνη στα πάντα.

Μαζί στις στιγμές που βόλευε. Μαζί στα εύκολα, στα όμορφα, στα γέλια που σκάγαμε στα άκυρα μέσα στη νύχτα. Μαζί στα φιλιά που δεν ήθελαν να τελειώσουν, στις διαδρομές με το αμάξι χωρίς προορισμό, στο «πάμε όπου να ‘ναι» που πάντα έβγαζε κάπου μαγικά.

Αλλά δεν ήμασταν μαζί όταν έπρεπε να δώσεις μάχη.
Δεν ήμασταν μαζί όταν το «μαζί» δεν ήταν πια εύκολο.

Γιατί τότε, το «μαζί» έγινε ένα άδειο δωμάτιο. Μια πόρτα που έκλεισε. Ένα τηλέφωνο που δεν χτύπησε ξανά.

Πάντα αναρωτιόμουν πώς φεύγουν οι άνθρωποι έτσι. Πώς βάζουν τελεία σε κάτι που κάποτε ήταν το «τα πάντα» τους. Πώς κόβουν τις λέξεις, τις στιγμές, την ανάμνηση του δέρματος που ήξερε απέξω κάθε ανάσα.

Και τώρα ξέρω.

Φεύγουν γιατί μπορούν.
Γιατί δεν τους τρώει το μέσα τους.
Γιατί δεν νιώθουν το ίδιο βάρος.

Κι εγώ;

Εγώ έχω μείνει εδώ, παγωμένη σε μια στιγμή που εσύ ξεπέρασες. Σ’ ένα «μαζί» που δεν σε κράτησε. Σ’ ένα «σε όλα» που μάλλον είχε εξαιρέσεις.

Και τώρα, στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και γελάω ξανά. Νευρικά, πικρά, σαν κάποιος που μόλις κατάλαβε το μεγαλύτερο αστείο της ζωής του.

Μαζί, σε όλα… Εκτός από το τέλος.