Κουράστηκα να δίνω τα ρέστα μου και να μένω στον άσσο!

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Ήταν σαν να παίζουμε ένα παιχνίδι που μόνο εσύ ήξερες τους κανόνες. Ένα παιχνίδι που εγώ πάντα έπρεπε να δίνω περισσότερα, να ρισκάρω τα πάντα, ενώ εσύ απλά περίμενες να δεις αν θα σου φτάσουν αυτά που σου πρόσφερα. Ήταν σαν να παίζω κάθε φορά την ψυχή μου και να χάνω. Και ξέρεις κάτι; Κουράστηκα.

Κουράστηκα να δίνω τα ρέστα μου. Κουράστηκα να αδειάζω το μέσα μου, να επενδύω, να πιστεύω, να περιμένω. Κουράστηκα να γεμίζω με ψεύτικες ελπίδες και να μένω στον άσσο. Όχι γιατί δεν είχα να δώσω κι άλλα, αλλά γιατί, αλήθεια τώρα, τι νόημα έχει να δίνεις σε κάποιον που δεν ξέρει καν πώς να πάρει;

Μετά από εσένα, η ζωή λέγεται “ευτυχία”.
Όχι γιατί έγινες ανάμνηση. Όχι γιατί δεν πονάει πια η απουσία σου. Αλλά γιατί μετά από εσένα, έμαθα κάτι που δεν θα μπορούσα ποτέ να μάθω αν δεν είχες εμφανιστεί στη ζωή μου: ότι δεν μπορώ να μείνω άλλο κάπου που δεν χωράω.

Μετά από εσένα, σταμάτησα να περιμένω. Σταμάτησα να αναρωτιέμαι αν θα αλλάξεις, αν θα καταλάβεις, αν μια μέρα δεις όλα εκείνα που έδωσα και αποφασίσεις να τα εκτιμήσεις. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν θα τα δεις ποτέ. Και ξέρεις τι; Δεν πειράζει. Δεν έχει σημασία. Γιατί μετά από εσένα, αποφάσισα να βλέπω εγώ αυτά που αξίζω.

Εσύ ζούσες στη μέση.
Στη μέση των «ίσως», των «μπορεί», των «κάποτε». Και εγώ εκεί, να προσπαθώ να γεμίσω το κενό, να δίνω ξανά και ξανά, να χάνω κομμάτια από μένα κάθε φορά που περίμενα να πάρεις το επόμενο βήμα και δεν το έκανες ποτέ. Ήσουν μια στασιμότητα που ένιωθα σαν θάνατο.

Αλλά η ευτυχία είναι κίνηση.
Είναι ρίσκο. Είναι το θάρρος να ζήσεις, να τολμήσεις, να ζητήσεις περισσότερα από τη ζωή σου. Κι εσύ δεν το είχες αυτό το θάρρος. Εγώ, όμως, το βρήκα. Ίσως γιατί με κούρασε να περιμένω, να προσπαθώ, να ελπίζω. Ίσως γιατί κατάλαβα πως η ευτυχία δεν είναι κάτι που μπορείς να δώσεις αν δεν το έχεις ήδη μέσα σου.

Μετά από εσένα, η ζωή λέγεται “ευτυχία”.
Γιατί έμαθα να λέω «όχι» εκεί που δεν υπάρχει χώρος για μένα. Γιατί έμαθα να προχωράω, ακόμα κι αν πονάει. Γιατί συνειδητοποίησα πως η ζωή δεν είναι για να τη δίνεις απλόχερα σε ανθρώπους που κρατούν τα χέρια τους κλειστά.

Σε ευχαριστώ, λοιπόν. Όχι για όσα ήσουν, αλλά για όσα δεν μπόρεσες να γίνεις. Μετά από εσένα, έμαθα να δίνω τα ρέστα μου μόνο σε παιχνίδια που αξίζουν. Και το δικό μας δεν άξιζε.

Η ζωή μου τώρα δεν έχει “ίσως”. Δεν έχει “λίγο”. Δεν έχει “αλλά”. Έχει εμένα. Και αυτό είναι αρκετό. Γιατί, ξέρεις, μετά από εσένα, δεν έμεινα στον άσσο. Ελευθερώθηκα.