Στην τελική… δεν πειράζει να μην είμαστε τέλειοι

Η κοινωνία μάς εκπαιδεύει να είμαστε «τέλειοι» και «άκρως τακτικοί» και να έχουμε «υπέροχους κοιλιακούς». Μεγάλη ανοησία!
Μήπως ένδειξη μεγάλης σοφίας αποτελεί η άκρως ισορροπημένη ζωή;

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ενδείκνυται να δείχνουμε κορυφαία δύναμη θέλησης (ενώ δημιουργούμε π.χ. ένα εμπνευσμένο έργο, επιδιώκουμε έναν σημαντικό στόχο φυσικής κατάστασης ή υλοποιούμε ένα σπουδαίο πνευματικό εγχείρημα) και να υιοθετούμε ένα πρότυπο ηρωικής αυτοπειθαρχίας. Από την άλλη, υπάρχουν περίοδοι που ενδείκνυνται για χαλάρωση, χαμηλά επίπεδα δράσης και στιγμές τις οποίες βιώνουμε ως απλοί καθημερινοί άνθρωποι.

Και με τον τίτλο αυτού του συμβουλευτικού μηνύματος, ότι δεν πειράζει μην είστε τέλειοι σε συγκεκριμένες περιόδους της πορείας της ζωής σας, δεν εννοώ απλώς ότι δεν χρειάζεται να στρώσετε το κρεβάτι σας όταν δεν έχετε όρεξη, ούτε να φορτώνετε το πρόγραμμά σας για να δώσετε στον εαυτό σας το ελεύθερο να βαρεθεί. Εννοώ επίσης ότι δεν πειράζει να μην είστε τέλειοι όσον αφορά την εσωτερική σας ζωή. Η αυτοκυριαρχία και η προσωπική εξέλιξη δεν θα πρέπει ποτέ να συνιστούν καταπιεστική κατάσταση.

Διαφορετικά, θα απομυζήσουν τη μαγεία από το όλο εγχείρημα.

Χθες βράδυ, παρακολούθησα ένα βίντεο στο διαδίκτυο ενός άντρα που έλεγε ότι θα πρέπει να φερόμαστε στον εαυτό μας όπως σε μια μεγάλη πέτρα. Να τον χτυπάμε πάνω στις πιο ακραίες αιχμές του για να σκαλίσουμε κάτι όμορφο. Η ενέργειά του ήταν ιδιαίτερα έντονη, επιθετική και μάλλον θυμωμένη.


Αντιλαμβάνομαι τι θέλει να πει, ειλικρινά. Δεν μπορούμε να ενδίδουμε συνεχώς στις αδύναμες παρορμήσεις μας και την ίδια στιγμή να ελπίζουμε ότι θα κατακτήσουμε μια ζωή αριστείας, ολοκλήρωσης και δέους. Το κατανοώ. Στείλτε μου το μπλουζάκι με το αντίστοιχο λογότυπο. Ένα μέρος του μηνύματος της Κουλτούρας της Τοξικής Παραγωγικότητας έχει μια λογική. Ευχάριστα πράγματα συμβαίνουν σε ανθρώπους που κάνουν σκληρά πράγματα.

Όμως, προσωπικά, θεωρώ ότι μια σπουδαία ανθρώπινη εμπειρία θα πρέπει να έχει έναν βαθμό αταξίας. Ορισμένες στιγμές «στρατηγικής οκνηρίας». Κάποιες συναρπαστικές μέρες μεγάλου βαθμού χάους. Όπου απλώς επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αφήσει άστρωτο το κρεβάτι, να μην απαντήσει σε μια κλήση και να μην πλύνει τα πιάτα. Δεν είμαστε μηχανές. Είμαστε άνθρωποι.

Αυτό που θα ήθελα να αναλογιστείτε είναι ότι πρέπει να εμπιστευτείτε περισσότερο τη ροή. Πάψτε να αντιστέκεστε στους φυσικούς ρυθμούς σας. Αποδεχτείτε τις εποχές όταν φαίνεται πως δεν συμβαίνουν πολλά, όπως ο αγρότης αποδέχεται την εποχή της αγρανάπαυσης καθώς και την περίοδο του θερισμού, κατανοώντας ότι χωρίς την πρώτη δεν θα ήταν δυνατή η εκπληκτική ανάπτυξη της δεύτερης. Τιμήστε τις μέρες κατά τις οποίες έχετε όλη την ενέργεια και την όρεξη του κόσμου.

Και ξεκουραστείτε περισσότερο τις μέρες που δεν την έχετε.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο Ο πλούτος που δεν αγοράζεται με χρήμα του Robin Sharma από τις εκδόσεις Διόπτρα.