Η δεύτερη ευκαιρία είναι δεν είναι δώρο, είναι προνόμιο. Και τα προνόμια, αίρονται χωρίς προειδοποίηση.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ξέρεις, οι δεύτερες ευκαιρίες είναι περίεργες. Είναι σαν μια εύθραυστη κλωστή που ενώνει δύο ανθρώπους. Αν σπάσει, όσο κι αν προσπαθήσεις να τη δέσεις ξανά, δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Μπορεί να τη βλέπεις εκεί, να κρατάει, αλλά αν την κοιτάξεις πιο προσεκτικά, οι κόμποι είναι πάντα ορατοί.

Κι όμως, τις δίνουμε. Γιατί; Γιατί ελπίζουμε. Γιατί πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, ότι μπορούμε να διορθώσουμε ό,τι πήγε στραβά. Ότι, αυτή τη φορά, θα είναι αλλιώς. Κάποιες φορές, όντως είναι. Άλλες, όμως, καταλήγουμε να μαζεύουμε τα ίδια κομμάτια, από την ίδια σπασμένη ιστορία.

Δεύτερη ευκαιρία σημαίνει ρίσκο.
Ρίσκο να ξαναπονέσεις. Να βρεθείς ξανά στο ίδιο σημείο που ορκίστηκες ότι δεν θα επιστρέψεις. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν είναι αφέλεια. Είναι πίστη. Πίστη ότι αξίζει να προσπαθήσεις, ότι το «μαζί» μπορεί να σωθεί. Ότι ο άλλος καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να πεις “ναι” για δεύτερη φορά.

Αλλά υπάρχει ένα όριο. Οι δεύτερες ευκαιρίες δεν είναι πολλαπλών χρήσεων. Δεν είναι κάτι που μπορείς να δίνεις ξανά και ξανά, σαν να μην έχει σημασία. Έχουν αξία μόνο όταν είναι μοναδικές, όταν έρχονται με την απόφαση πως αυτή τη φορά τα πράγματα θα γίνουν διαφορετικά. Και αυτό, ξέρεις, δεν εξαρτάται μόνο από σένα.

Μην γελιέσαι.
Αν κάποιος δεν εκτίμησε την πρώτη ευκαιρία, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα εκτιμήσει τη δεύτερη; Ή την τρίτη; Οι άνθρωποι που θέλουν να μείνουν, μένουν από την αρχή. Οι άνθρωποι που θέλουν να προσπαθήσουν, προσπαθούν χωρίς να χρειάζεται να τους παρακαλέσεις ή να τους αποδείξεις ότι αξίζεις.

Και αν αναρωτιέσαι πότε να σταματήσεις να δίνεις ευκαιρίες, η απάντηση είναι απλή: όταν νιώσεις ότι αρχίζεις να χάνεις τον εαυτό σου. Γιατί, ξέρεις, κάποιες φορές, δίνουμε τόσες ευκαιρίες που ξεχνάμε να δώσουμε μία σε εμάς.

Η δεύτερη ευκαιρία είναι δεν είναι δώρο, είναι προνόμιο. Και τα προνόμια, αίρονται χωρίς προειδοποίηση.
Προνόμιο που δίνεις στον άλλον, αλλά και στον εαυτό σου. Αν δεν λειτουργήσει, δεν είναι η δική σου αποτυχία. Είναι απλά μια ένδειξη ότι αυτό που προσπαθείς να κρατήσεις, δεν έχει τις βάσεις για να σταθεί. Και τότε, πρέπει να το αφήσεις. Όχι από εγωισμό, αλλά από σεβασμό στον εαυτό σου.

Μην κάνεις τις δεύτερες ευκαιρίες συνήθεια. Μην αφήνεις κανέναν να νομίζει ότι η αγάπη σου είναι δεδομένη, ότι μπορεί να κάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά χωρίς συνέπειες. Η αξία της δεύτερης ευκαιρίας είναι στο ότι δίνεται μόνο μία φορά. Και αν χαθεί, τότε δεν υπήρξε ποτέ πραγματική προσπάθεια.

Θυμήσου: κάποιες φορές, η μεγαλύτερη ευκαιρία που μπορείς να δώσεις, είναι στον εαυτό σου. Να αφήσεις πίσω ό,τι σε βαραίνει και να προχωρήσεις μπροστά. Γιατί η ζωή είναι γεμάτη δεύτερες ευκαιρίες. Αρκεί να τις ψάξεις στα σωστά μέρη.