Είμαι εντάξει με το να τα βλέπω όλα μαύρα. Το έχω βιώσει ανά καιρούς και δεν το φοβάμαι. Το μαύρο είναι ένα χρώμα που εμπεριέχει πολλά, προμηνύει συναισθήματα έντονα και βάθος μεγάλο.
Αυτό όμως το οποίο μου δημιουργεί φόβο είναι το γκρι. Το να τα βλέπεις όλα γκρι είναι διαφορετικό, ανησυχητικό θα μπορούσε να πει κανείς.
Ουσιαστικά δεν βλέπεις τα πράγματα γκρι, αλλά τα κοιτάζεις μέσα από ένα γκρι φίλτρο. Είναι λες και τίποτα πλέον δεν έχει συναίσθημα, δεν έχει αξία. Βλέπεις τη ζωή γύρω σου και απλά δεν σε εξιτάρει πλέον.
Δύσκολη κατάσταση να χάνεται το νόημα. Ακόμη πιο δύσκολο να μην ξέρεις πώς να επανέλθεις.
Όσο ζούμε αποκτούμε νέες εμπειρίες, άλλες καλές και άλλες ισοπεδωτικές. Όλες όμως μας διαμορφώνουν, μας γαλουχίζουν και μας οδηγούν στον σημερινό μας εαυτό.
Δεν είναι απογοητευτικό να συνειδητοποιείς ότι έχεις επενδύσει τόσο σε αυτή τη ζωή – τη δική σου ζωή – για να φτάσεις εν τέλη να μη βρίσκεις νόημα σε αυτή; Να είσαι ένας απλός παρατηρητής που βλέπει τη ζωή να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του με έναν τρόπο που σίγουρα δεν συμφωνείς ή ενθουσιάζεσαι;
Βλέπεις τον εαυτό σου να έχει καταντήσει ένα φάντασμα του πρώτερου εαυτού του, ένα είδωλο της κοινωνίας που τον περιβάλλει και τον θρέφει. Τί θέλει αυτή να είσαι, είσαι. Τί θέλει αυτή να κάνεις, κάνεις. Και ζεις. Μα είναι μια γκρίζα ζωή, έχεις χάσει το νόημα και πνίγεσαι. Παλεύεις να βγεις στην επιφάνεια, να πάρεις ανάσα, να δεις χρώμα ξανά γιατί το γκρι σού κάθεται βαρύ στο στήθος.
Μπορεί να είσαι τυχερός και οι αγαπημένοι σου να είναι δίπλα σου, να σε τραβήξουν προς την επιφάνεια, προς το λαμπερό κίτρινο του ήλιου.
Μπορεί όμως να πρέπει να το κάνεις και μόνος σου. Άλλωστε, πολλοί άνθρωποι που έχουν φτάσει σε παρόμοια κατάσταση, έχουν οδηγηθεί εκεί εξαιτίας ενός χαμού δικού τους ανθρώπου, πιθανότατα αυτού που τους κρατούσε στην επιφάνεια. Αυτού που τους βοηθούσε να βρίσκουν το νόημα, το χρώμα.
Κι όμως, οι άνθρωποι δεν χάνονται όταν πεθαίνουν. Αν τους έχουμε αγαπήσει πολύ και βαθιά μένουν μέσα μας για πάντα. Μας συντροφεύουν και μας δείχνουν τον τρόπο να συνεχίσουμε, να βρούμε το δικό μας χρώμα, το δικό μας νόημα.
Αν ήταν εδώ θα μας μάλωναν, θα μας θύμιζαν τί όμορφα χρώματα που έχουμε. Τώρα πρέπει να τα βρούμε ξανά μόνοι μας. Δεν έφυγαν ποτέ, ήταν πάντα εδώ. Απλά εμείς δεν τα βλέπαμε. Μας έλειπαν βλέπεις τα χρώματα του αγαπημένου μας, αυτού που δεν είναι πια εδώ. Είναι όμως μέσα μας, αρκεί να σκεφτούμε να ψάξουμε εκεί.
Και όταν το κάνουμε, δεν θα βρούμε μόνο τα δικά μας χρώματα, μα κι εκείνου. Θα αντικρίσουμε ένα πολύχρωμο πανέμορφο ουράνιο τόξο, που δημιουργήθηκε και από τους δυο μας και τώρα είναι κομμάτι μας. Τώρα και για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου