Μερικοί άνθρωποι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σ’ απογοητεύσουν.

 

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου

Αγάπη ήθελα πάντα, τίποτα άλλο.
Αλλά κι αυτήν μου την χλευάσανε, μου την μαγαρίσανε.
Νομίζατε ότι ακουμπώντας το σώμα θα αγγίξετε και την ψυχή;
Πόσο εύκολα τα νομίζουν σήμερα οι άνθρωποι!
Πόσο δειλοί γινόμαστε για να μην δώσουμε ούτε ένα ψίχουλο απ’ τον εαυτό μας;

Είναι κρίμα να δίνεις τόσα πολλά και να εισπράττεις μόνο λόγια.
Και το λυπηρό είναι, ότι όταν φεύγεις από σχέσεις που σε πονάνε, από σχέσεις που δεν σου προσφέρουν τίποτα, σου λένε ότι φταις κι από πάνω.
Ίσως φταις, γιατί στράγγισες, γιατί δεν σου έμεινε άλλο να δώσεις.
Και γιατί πρέπει πάντα εγώ να δίνω τόσα πολλά;
Από συναισθήματα, από αγάπη, από νοιάξιμο, απ’ όλα
Θέλω να δω κι εγώ έστω μια φορά πως είναι να παίρνεις, χωρίς να δίνεις.
Έστω και για λίγο, για μια στιγμή, για μια μέρα.
Αλήθεια πώς μπορείς να κρατάς έναν άνθρωπο αν δεν του δίνεις ότι έχει ανάγκη η ψυχή του;
Αν δεν τον ακούς, αν δεν αφουγκράζεσαι την ψυχή του, πώς είσαι σίγουρος ότι δεν θα φύγει;
Με τι τον κρατάς, αν δεν του δίνεις αγάπη, φροντίδα και ασφάλεια;
Μερικοί άνθρωποι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σ’ απογοητεύσουν.
Τι κρίμα!
Κι ίσως να ήσουν ένα βήμα πριν να τους αγαπήσεις πραγματικά