Η αναγνώριση των λαθών μου είναι τα παράσημά μου…

Γράφει η Μαρία Αρφαρά

Στο σύντομο ταξίδι της ζωής μας, θα συναντήσουμε πολλών ειδών ανθρώπους. Άλλους θα τους ερωτευτούμε, με κάποιους θα συναναστραφούμε, άλλοι θα γίνουν φίλοι μας, ενώ με κάποιους άλλους θα συνάψουμε σχέση.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, όντας άπειροι, δεν είναι εύκολο να διαχωρίσουμε τους καλούς από τους κακούς ανθρώπους, αυτούς που πράττουν με βάση το συμφέρον από εκείνους που δρουν με ανιδιοτέλεια. Όσο τα χρόνια περνούν, με τις εμπειρίες να προστίθενται η μια μετά την άλλη, είμαστε σε θέση με βάση το ένστικτό μας να καταλάβουμε όχι μονάχα τι είναι σωστό και τι όχι, αλλά και ποιους ανθρώπους να απορρίψουμε και ποιους να κρατήσουμε στη ζωή μας.

Διανύοντας μια δεκαετία της ζωής μου που με εφοδίασε με αρκετή σοφία, μπορώ να διαχωρίζω τις προθέσεις του συνανθρώπου μου από τον τρόπο που με κοιτάζει. Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, από τη μικρή ηλικία που είχα άγνοια κινδύνου μέχρι σήμερα, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:

Άλλους τους αγάπησα, άλλους τους ξέχασα, μα όλους τους λογαριασμούς μου με τη μοίρα τους πλήρωσα μετρητοίς.

Είμαι περήφανη που αποδέχτηκα τα λάθη μου, τα οποία σε μεγάλο βαθμό προήλθαν από την αφέλεια του χαρακτήρα μου. Ναι, αγάπησα ανθρώπους και ξέχασα εκείνους που δεν το άξιζαν. Όμως, προπαντός, κοίταξα κατάματα τις συνέπειες των λαθών μου, που επηρέασαν την ήδη βεβαρημένη μου ψυχολογία.

Ποτέ, όμως, δεν άφησα να επηρεάσουν το παρόν, διότι αυτά τα λάθη στάθηκαν η αιτία που έχω χτίσει έναν τοίχο γύρω μου. Έναν τοίχο που εμποδίζει εισβολές στη ζωή μου που δεν το αξίζουν. Η αναγνώριση των λαθών μου είναι τα παράσημά μου, χαραγμένα στην ψυχή μου, για να μου θυμίζουν πως, παρόλο που πέρασα από φουρτούνες και κακοκαιρίες, στέκομαι εκεί αγέρωχη. Πάντα με το χαμόγελο της αισιοδοξίας που με διακρίνει και την ελπίδα στην καρδιά μου πως τα καλύτερα έπονται.