Λαμπερά ψέματα, με ψηφιακά συναισθήματα..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Πώς γίναμε έτσι οι άνθρωποι; Πώς αλλάξαμε με το πέρασμα του χρόνου; Πώς η ζωή εξελίσσεται κι εμείς τρέχουμε πίσω της να την προλάβουμε;

Γιατί θρηνούμε τους νεκρούς μέσα από το δίκτυο; Αφήνουμε τα συναισθήματά μας κενά. Πώς γιορτάζουμε εμάς και τους δικούς μας μπροστά σε οθόνες; Εκθέτουμε τα παιδιά μας καθημερινά σε κοινή θέα για να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερα «λάικ».

Πάψαμε να νιώθουμε και αφήνουμε φατσούλες και αυτοκόλλητα σε όποιον “τοίχο” συμφωνούμε μαζί του. Δηλώνουμε την ανάγκη μας σε αγνώστους. Εκφράζουμε τα θέλω μας σε όποιον περαστικό περάσει από μπροστά μας, γιατί με τους οικείους μας χάσαμε την επαφή.

Μένουμε άπραγοι σε καταστάσεις ανάγκης και ετοιμοπόλεμοι για μια φανταστική σέλφι. Δαγκώνουμε τα χείλη μας σε μια δύσκολη στιγμή και το παίζουμε ψύχραιμοι όταν όλα πάνε καλά.

Προσποιούμαστε ότι ζούμε ζωές που υπάρχουν μόνο στα όνειρά μας, εκθειάζοντας στιγμές του δευτερολέπτου σαν καθημερινή ρουτίνα. Περνάμε τους εαυτούς μας από φίλτρα για να δείχνουμε αψεγάδιαστοι, και όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, τα βάζουμε με το χρόνο.

Σταματήσαμε να μιλάμε, να ακούμε, να γελάμε. Αφήσαμε τα σχέδια μισά και χαθήκαμε στον κόσμο μας.

Λαμπερά ψέματα, ψηφιακά συναισθήματα, καρδιές για αγάπη και «ουάου» για το τέλειο.

Και η αλήθεια; Πού πήγε η αλήθεια; Πού παραπάτησε και έμεινε εκεί, χωρίς κανείς να νοιαστεί ξανά γι’ αυτή;