Όταν φύγεις, να μείνεις εκεί

Γράφει η Ελπίδα Τάσσιου

Ο έρωτας δεν χάνεται με μια καταιγίδα· χάνεται με τη σιωπή. Όχι με τα νεύρα, ούτε με τις μικρές συγκρούσεις, αλλά με εκείνη τη στιγμή που σταματάς να θες να προσπαθήσεις. Κανείς δεν κέρδισε ποτέ τον έρωτα με φόβο. Κι όμως, αυτό διάλεξες. Να φύγεις.

Το πιο σκληρό δεν είναι το τέλος· είναι το ότι κάποτε μιλούσαμε για αρχές. Για όνειρα, για σχέδια, για «μαζί». Κι εκεί που νόμιζα πως χτίζουμε, εσύ έσβηνες τοίχο-τοίχο ό,τι είχαμε. Δεν με πονάει το φινάλε. Με πονάει που ξεκινήσαμε με τόση ελπίδα και το άφησες να λιμνάσει.

Μαλώναμε, ναι. Γιατί μόνο όσοι νοιάζονται μαλώνουν. Γιατί μόνο όσοι παλεύουν κάνουν φασαρία. Η σιωπή είναι που σκοτώνει, όχι οι λέξεις. Και η σιωπή ήταν η δική σου επιλογή.

Κι εγώ; Εγώ κράτησα κάθε στιγμή. Εγώ θα θυμάμαι όσα εσύ θάβεις. Γιατί ήσουν μια εποχή στη ζωή μου, όχι μια στάση. Ήσουν εκείνος που νόμιζα ότι θα αντέξει. Μα στο τέλος απέδειξες ότι ήσουν μόνο μια περαστική υπόσχεση.

Μαθαίνω σιγά σιγά πως δεν φεύγουν οι άνθρωποι γιατί δεν αγαπούν. Φεύγουν γιατί δεν αντέχουν να αγαπήσουν αρκετά. Και δεν πειράζει. Γιατί τώρα ξέρω.

Δεν θα σε ψάξω. Δεν θα σε κυνηγήσω. Όταν φύγεις, να μείνεις εκεί. Γιατί εγώ έχω δρόμους να περπατήσω, πληγές να γιατρέψω και μια ψυχή που δεν θα ξαναπαίξει κρυφτό με την αγάπη.