Ψυχίατρος εξηγεί: Γιατί ο έρωτας εθίζει και διεγείρει τον εγκέφαλο

 

Ο ερωτευμένος εγκέφαλος ανεξαρτήτως φύλου, έχει χαρτογραφηθεί από τους ειδικούς ως εθισμένος 
Μπορεί οι άντρες να ερωτεύονται με τα μάτια και οι γυναίκες με τα αυτιά, ωστόσο ο ερωτευμένος εγκέφαλος ανεξαρτήτως φύλου, έχει χαρτογραφηθεί από τους ειδικούς ως εθισμένος εγκέφαλος. Σύμφωνα μάλιστα με τους επιστήμονες, είναι μύθος ότι όλα τα συναισθήματα πηγάζουν από την καρδιά.

Αυτό τουλάχιστον δηλώνει σε συνέντευξη του στο Πρακτορείο Fm και στην εκπομπή της Τάνιας Μαντουβάλου «104,9 ΜΥΣΤΙΚΑ ΥΓΕΙΑΣ» ο καθηγητής Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπείας, επικεφαλής ερευνητής στο Πανεπιστήμιο «Μπικόκα» του Μιλάνου Αντώνιος Ντακανάλης. Έχουν γίνει πάρα πολλές έρευνες έτσι ώστε να κατανοηθεί τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλο και τη συμπεριφορά των ερωτευμένων ανθρώπων. Και αυτό που μέχρι τώρα έχει φανεί, σύμφωνα με τον γνωστό ψυχίατρο, είναι πολύ συναρπαστικό. «Γιατί οι εγκεφαλικές δομές που ενεργοποιούνται σε όσους είναι ερωτευμένοι, και μάλιστα τρελά ερωτευμένοι, είναι ίδιες με αυτές που ενεργοποιούνται σε όσους είναι εθισμένοι στη ουσίες, δηλαδή στα ναρκωτικά και ιδίως στην κοκαΐνη. Ο έρωτας λειτουργεί σαν ένα ναρκωτικό για τον εγκέφαλο, που εθίζει και εγείρει μέσω ντοπαμίνης τα επίμαχα κέντρα ανταμοιβής. Δηλαδή, εκείνες τις δομές που μας κάνουν να νιώθουμε ευχαρίστηση, ενθουσιασμό και απόλαυση. Αλλά και η συμπεριφορά του ερωτευμένου μοιάζει με εκείνη του εθισμένου. Ο ερωτευμένος άνθρωπος αλλάζει τις προτεραιότητές του, εστιάζει υπερβολικά και αφιερώνει πάρα πολύ χρόνο στο αντικείμενο του πόθου του. Το εξιδανικεύει και αυτό ως γνωστόν είναι μία από τις μεγαλύτερες παγίδες του έρωτα. Και όταν δεν το βλέπει παθαίνει σύνδρομο στέρησης και είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να πάρει τη «δόση» του έρωτα του, που βέβαια πολλές φορές αυτή η δόση δεν προκαλεί μόνο απόλαυση, αλλά και πόνο».

Η σεροτονίνη που εντοπίζεται και στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μας κάνει να σκεφτόμαστε συνέχεια τον άλλο - Η έλλειψη της προκαλεί ζήλια

Τι σημαίνει όμως η φράση «έχουμε χημεία» που όλοι λίγο πολύ χρησιμοποιούμε, για τους επιστήμονες; «Έχουμε δει ερευνητικά ότι στον οργανισμό παράγονται κάποιες ουσίες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του συναισθήματος, συμπεριλαμβανομένου και του ερωτικού συναισθήματος.

Επιστημονικά εμείς διαπιστώνουμε δύο φάσεις: η πρώτη φάση είναι ο έρωτας και η δεύτερη είναι η αγάπη που μπορεί να έρθει, μπορεί και να μην έρθει. Αυτές οι δύο φάσεις κυβερνώνται από συγκεκριμένους ουσίες. Στην πρώτη φάση που είναι η φάση της έλξης και του έρωτα τα επίπεδα της αδρεναλίνης και της κορτιζόλης εκτοξεύονται στο αίμα και αυτό εξηγεί γιατί ιδρώνουμε, κοκκινίζουμε, αισθανόμαστε τα γόνατα μας κομμένα όταν πλησιάζουμε τον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι, χτυπάει η καρδιά μας κλπ. Όχι μόνο η παρουσία, αλλά ακόμα και η ιδέα του άλλου, είναι ικανή να ενεργοποιήσει ολόκληρο το σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου, το οποίο πλημμυρίζει με ουσίες όπως η ντοπαμίνη και η σεροτονίνη, όταν είμαστε ερωτευμένοι.

Αυτές οι δύο ουσίες προκαλούν ουσιαστικά την εφορία και τον ενθουσιασμό. Η ντοπαμίνη είναι η ουσία που κουμαντάρει το ερωτικό πάθος και μάλιστα η αίσθηση της ηδονής είναι συνάρτηση της ποσότητας ντοπαμίνης που παράγει ο οργανισμός. Η σεροτονίνη που είναι η ίδια ουσία που βρίσκουμε και στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, είναι αυτή που μας κάνει να σκεφτόμαστε συνέχεια τον άλλο. Η έλλειψη της μάλιστα πυροδοτεί τη ζήλεια και τις εμμονές στα ζευγάρια». 

Ο έρωτας κρατά από έξι μήνες έως 2,5 χρόνια - Πόσο γενετικά προκαθορισμένη είναι η απιστία

Είμαστε γενετικά προγραμματισμένοι για να ερωτευθούμε; Σε τι συχνότητα άραγε; Και με τι διάρκεια; Σύμφωνα με τον καθηγητή ο έρωτας έχει χρονική διάρκεια.

«Μπορεί να διαρκέσει από έξι μήνες έως δυόμιση χρόνια. Μετά περνάμε στη φάση της αγάπης, που εμείς της λέμε φάση της προσκόλλησης. Σε αυτή την φάση υπάρχουν δύο σημαντικές ουσίες: η ωκυτοκίνη και η βαζοπρεσσίνη. Η πρώτη είναι η ορμόνη της αγάπης και εκκρίνεται τις στιγμές της οικειότητας. Δηλαδή όταν το ζευγάρι αγκαλιάζεται, όταν κοιτάζεται στα μάτια για πολλή ώρα και φυσικά κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Είναι η ίδια ορμόνη που εκκρίνεται κατά το θηλασμό και συμβάλλει στο να δημιουργηθεί δεσμός μεταξύ μάνας και παιδιού. Η βαζοπρεσσίνη από την άλλη έρχεται για να δεσμεύσει ακόμη περισσότερο το ζευγάρι και θεωρείται ότι έχει κάποιο ρόλο στην ερωτική αφοσίωση και στην πίστη. Μάλιστα, υπάρχουν έρευνες τα τελευταία τρία χρόνια που δείχνουν ότι μια γενετική διαφοροποίηση σε έναν υποδοχέα της βαζοπρεσσίνης έχει συσχετιστεί με το φόβο της δέσμευσης και την απιστία».

Είμαστε γενετικά προγραμματισμένοι να ερωτευτούμε, τονίζει ο κ. Ντακανάλης, επισημαίνοντας ότι «εξελικτικά είναι το πιο ωραίο και έξυπνο τέχνασμα της φύσης για να μας βρει ένα ταίρι, έτσι ώστε να διαιωνίσουμε το είδος. Βάσει στατιστικών ερωτευόμαστε δύο με τρεις φορές στη ζωή μας».