Τα τείχη μου είναι μεγαλύτερα από το μπόι σας

Γράφει η Ματίνα Νικάκη

“Πρέπει να φύγω, έχω αργήσει. Κλειδιά, καφέ την τσάντα μου. Ουπς, τα γυαλιά μου.” Τ’ αρπάζω και τα φοράω κιόλας.” Έχει συννεφιά έξω”, ψιθυρίζεις το μυαλό μου. “Δεν τα φοράει για τον ήλιο”, απαντάει η ψυχή μου.
Δύσκολη μέρα πάλι, πρωτότυπο, λες και δεν το ‘χεις συνηθίσει. Πού να δεις και η νύχτα που πέρασε. Δύσκολη; Σκέτη κόλαση, πεδίο μάχης η ψυχή μου, για ακόμα μία φορά, μυαλό και καρδιά σε μεγάλα κέφια. Αγαπιούνται πάντα στο τέλος κι ας υπάρχει νικητής. Τίμια αποδοχή ήττας εκατέρωθεν.
Ένα τσιγάρο δρόμος η διαδρομή μέχρι τη δουλειά, νευρική οδήγηση, γενναίες γουλιές καφέ, να κυκλοφορήσει η καφεΐνη στο αίμα μου, νυστάζω γαμωτο. Μισό τσιγάρο, το υπόλοιπο το σβήνω πάντα θυμωμένα στο τασάκι και με βρίζω που δεν το κόβω. Είναι συντροφιά ώρες ώρες όμως το ρημάδι.
Χειρόφρενο, αρπάζω την τσάντα μου, κλειδώνω το αμάξι. Τα γυαλιά μου, βήματα σταθερά, το κεφάλι ψηλά. “Καλημέρα σε όλους”, χαρίζοντας ένα χαμόγελο. Τι μου φταίει κι ο κόσμος;
“Τι τα θέλεις τα γυαλιά; Δεν έχει ήλιο!”
Αχ, βρε μυαλό μου, μυαλό δε βάζεις….
Μέχρι να φτάσω και όσοι συναντήσω, δύναμη μόνο θα δούνε .
Μη δουν τα μάτια μου, δε θέλω. Μη δουν την ψυχή μου. Οι αδυναμίες μου είναι δικές μου. Οι μέρες που δεν μπορώ να σύρω την ψυχή μου είναι δικές μου. Οι νύχτες που υποφέρω είναι μόνο δικές μου.

 Κάνεις δεν θα τις ξέρει. Σε κανένα δε δίνω πια την ευκαιρία να με νικήσει. Γιατί όποιος τα κατάφερε εγώ ήμουν αυτή που τελικά τους έδειξα το δρόμο.
Τα μάτια μου κάνεις δε θα τα δει δακρυσμένα, πρησμένα, γεμάτα μαύρους κύκλους. Όταν είμαι έτοιμη να βγω στη σκηνή και να παίξω το ρόλο μου εγώ, τότε μόνο θα με κοιτάξετε στα μάτια, όταν σιγουρευτώ πως τα τείχη μου είναι μεγαλύτερα από το μπόι σας!