Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν είναι ότι δεν τα αντέχεις. Είναι ότι ξέρεις.
Ξέρεις πως αν τα αφήσεις να παίξουν, δεν θα είναι απλά μουσική. Θα είναι flashback, θα είναι déjà vu, θα είναι γροθιά στο στομάχι. Θα είναι εσύ κι εγώ, τη στιγμή που ήμασταν ακόμα εμείς.
Έχεις κι εσύ τέτοια τραγούδια. Εκείνα που κάποτε έλιωσες στο repeat. Που έδεσες πάνω τους συναισθήματα, βλέμματα, αγγίγματα. Που έγιναν ηχητική υπόκρουση σε κάθε στιγμή που έλεγες «εδώ θέλω να μείνω».
Και τώρα τα αποφεύγεις.
Όχι γιατί δεν σου αρέσουν. Αλλά γιατί έγιναν επικίνδυνα.
Έγιναν σημάδια που δεν θέλεις να αγγίξεις. Έγιναν θύρες που αν τις ανοίξεις, δεν ξέρεις αν θα τις κλείσεις ξανά. Γιατί δεν είναι τα τραγούδια που πονάνε, είναι αυτά που σου θυμίζουν ότι κάποτε δεν πονούσες.
Είναι εκείνο το κομμάτι που ακουγόταν στο αυτοκίνητο, στις βραδινές διαδρομές που μύριζαν καλοκαίρι και έρωτα. Χειμώνα και φευγιό.
Είναι το τραγούδι που έπαιζε όταν είπες «να μην τελειώσει ποτέ αυτό».
Και τελείωσε.
Κι έμειναν μόνο τα τραγούδια να σου το θυμίζουν.
Γι’ αυτό και τώρα τα αποφεύγεις. Γι’ αυτό και τώρα πατάς skip χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι γιατί τα βαρέθηκες. Αλλά γιατί τα φοβάσαι.
Γιατί ξέρεις πως, αν τα αφήσεις να παίξουν, θα πουν όλα όσα δεν είπαμε ποτέ.
Και κάποια τραγούδια, είναι πιο δυνατά από τις σιωπές μας. Γιατί κάποια τραγούδια και κάποιοι άνθρωποι, θα υπάρχουν πάντα στις πιο αγαπημένες μας λίστες, αλλά όχι στο play.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου