Η καρδιά δεν ρωτάει για χρόνο. Χτυπάει και απαιτεί.

Γράφει η Χριστίνα Μανωλά

Η καρδιά δεν ρωτάει για χρόνο. Χτυπάει και απαιτεί. Σε έναν κόσμο που προσπαθεί συνεχώς να πείσει τους ανθρώπους να σκεφτούν λογικά, να εξετάσουν τις συνέπειες, να υπολογίσουν κάθε βήμα, η καρδιά επιμένει να παραβιάζει τους κανόνες. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ερωτήσεις για το τι μπορεί να φέρει το αύριο. Και ας φωνάζει η λογική, ας μας λέει η εμπειρία ότι κάθε βήμα που κάνουμε μπορεί να μας απομακρύνει από αυτό που επιθυμούμε. Εκείνη χτυπάει ασταμάτητα και απαιτεί ό,τι επιθυμεί, χωρίς αναστολές.

Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα έκανα ξανά τα ίδια λάθη. Γιατί όλα οδηγούν σε εσένα. Όλα τα μονοπάτια, όλες οι επιλογές, όλα τα λάθη με οδήγησαν στο ίδιο σημείο. Σε εσένα. Και ίσως να αναρωτιέσαι γιατί να το κάνω αυτό, γιατί να ξαναζήσω τα ίδια σφάλματα. Αλλά η απάντηση είναι απλή: γιατί η καρδιά δεν υπολογίζει το σωστό ή το λάθος. Αυτή παραδίνεται στις στιγμές που μας λείπουν, στις αλήθειες που πονάνε, στις αναμνήσεις που είναι ανίκητες.

Μερικές φορές, δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάξουμε πίσω και να μετρήσουμε όλα όσα χάσαμε. Μερικές φορές, η καρδιά είναι τόσο ισχυρή που ξεχνάμε το πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να ακολουθήσουμε αυτό που μας λέει. Όχι γιατί δεν ξέρουμε, αλλά γιατί η αγάπη είναι πιο δυνατή από τα δεδομένα, πιο δυνατή από τη λογική, πιο δυνατή από τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε για το μέλλον.

 Αν ο χρόνος μπορούσε να γυρίσει πίσω, αν τα λάθη μπορούσαν να διορθωθούν, τότε ίσως η ζωή να είχε διαφορετική πορεία. Αλλά όλα τα λάθη, οι σφαλμένες επιλογές, οι δύσκολες στιγμές με οδήγησαν σε αυτό το σημείο, σε αυτή την αλήθεια: η αγάπη μου για σένα είναι αμετάβλητη.

Η καρδιά, λοιπόν, δεν νοιάζεται για το χρόνο. Δεν ενδιαφέρεται για τα λάθη. Απλά χτυπάει. Και η ίδια αυτή καρδιά, γεμάτη από όλα όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, ξέρει ότι, ακόμα και αν γύριζα τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα τίποτα. Επειδή όλα όσα πέρασα και όλα όσα έκανα, με οδήγησαν πίσω σε εσένα.