Η αμαρτία σου είναι η αλήθεια που δεν φοβήθηκα ποτέ να ζήσω.

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Η ζωή είναι γεμάτη από «πρέπει». Από όσα οι άλλοι λένε ότι είναι σωστά, από όσα η κοινωνία ορίζει ως αποδεκτά. Κι εγώ, χρόνια τώρα, προσπάθησα να τα ακολουθήσω. Μέχρι που ήρθες εσύ, με το βλέμμα σου που έκοβε σαν λεπίδα. Μέχρι που οι «κανόνες» κατέρρευσαν μέσα σε μια στιγμή. Γιατί η αμαρτία σου ήταν η μόνη αλήθεια που δεν φοβήθηκα ποτέ να ζήσω.

Στο βλέμμα σου είδα κάτι που με έκανε να νιώσω ζωντανή. Δεν ήταν μόνο η έλξη, ούτε εκείνη η πρωτόγνωρη ένταση που δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να αντέξω. Ήταν η υπόσχεση ότι εδώ δεν υπάρχουν ψέματα. Ό,τι είσαι, το δείχνεις. Κι ό,τι είμαι, το αποδέχεσαι. Δεν χρειαζόταν να κρυφτώ, να συμβιβαστώ, να μειώσω τον εαυτό μου για να ταιριάξω στα «κουτάκια» κάποιου άλλου.

Εσύ δεν ήσουν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ήσουν μια πρόκληση. Ένα απαγορευμένο μονοπάτι που ήξερα ότι θα πονέσει να περπατήσω, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ. Δεν προσπάθησες ποτέ να μου πεις τα λόγια που θα ήθελα να ακούσω. Αντίθετα, μου έδωσες την ωμή σου αλήθεια. Κι αυτή η αλήθεια έγινε η μεγαλύτερη ελευθερία μου.

Δεν φοβήθηκα ποτέ αυτό που ήσουν. Φοβόμουν περισσότερο να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς να το έχω ζήσει. Γιατί, όσο κι αν πονέσει, όσο κι αν με ρίξει, ήξερα ότι αν δεν αφεθώ, θα το μετανιώσω για πάντα. Και ίσως αυτό να είναι το πραγματικό νόημα της αμαρτίας – να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά, ακόμη κι αν ξέρεις ότι μπορεί να σε κάψει.

Κάθε στιγμή μαζί σου είναι μια υπενθύμιση ότι η ζωή δεν μετριέται με τα «σωστά» ή τα «λάθος». Μετριέται με τις στιγμές που ένιωσες ότι έζησες αληθινά. Εγώ δεν έζησα ποτέ πιο αληθινά από τη στιγμή που άφησα τον εαυτό μου να παραδοθεί σε σένα.

Η αμαρτία σου, η αλήθεια σου, είναι η δική μου λύτρωση. Δεν σε φοβήθηκα ποτέ – κι ούτε θα το κάνω. Αν το τέλος μας πονέσει, θα πονέσει γιατί άξιζε. Γιατί το να ζεις με ολόκληρη την ψυχή σου, δεν μπορεί ποτέ να είναι λάθος. Και για μένα, εσύ ήσουν η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό.