Θα περάσει και τώρα, σου λέω..

Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

Πέρασαν δύο μήνες από όταν έφυγες.

Έφυγες; Σε έδιωξα; Με χώρισες; Σε χώρισα; Έχει μήπως καμία σημασία; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ζω, προχωράω! Έχει καταλαγιάσει η υπερανάλυση. Πόσο φταις, πόσο φταίω. Μόνο νιώθω. Κόκκινη η ψυχή μου, κυλάει καυτή λάβα στο θώρακά μου, στο λαιμό μου, μέσα μου, και δε λέει με τίποτα να βρέξει. Να σβήσει, να παγώσει, να ημερέψει η θλίψη που τα μάτια μου φωνάζουν. Δάκρυα να ξεχυθούν, τη λύπη να ξορκίσουν.

Μάταια προσπαθούν οι φίλοι να με πείσουν να βγω, να ξεχαστώ. Τόλμησαν να μου προτείνουν και να φλερτάρω. Ποιος; Εγώ; Να φλερτάρω;

Για να το ξανασκεφτώ… Θα το κάνω. Ήρθε η ώρα να φλερτάρω κι εγώ. Με ποιον; Μα με τον εαυτό μου.

«Πάμε μια βόλτα στο βουνό αυτή τη φορά», μονολογώ, εκεί που ίσως μπορέσω τους φόβους, πως τάχα δε θα σε ξαναέχω κοντά μου, να γκρεμίσω. Με μια κλοτσιά στο γκρεμό να τους ξορκίσω!

Καπνός και νικοτίνη σε συνδυασμό με το οξυγόνο της φύσης φτιάχνουν το άρωμά μου! Και στέκομαι και ακροβατώ στο μωβ της λύπης μου, αντίκρυ σε κίτρινα και πορτοκαλί λουλούδια.

Άραγε θα σε συγχωρήσω; Άραγε θα σε μισήσω; Άραγε θα σε ξανασυναντήσω; Ερωτήσεις για εκείνον! Ερωτήματα για μένα!

Και τις φωνάζω δυνατά! Αντιλαλούν στους βράχους και επιστρέφουν πίσω σε μένα. Και απάντηση μου δίνει το σούρουπο. Ματζεντί ανταύγειες, ανάμεικτες με το γκρι και το γαλάζιο του ουρανού! Ζωγράφισε ο Θεός στα μάτια μου την ελπίδα και τον πόθο να συνεχίσω.

Όπως κάθε άλλη φορά. Έτσι και τώρα θα περάσει. Αυτή είναι η επιλογή μου. Θα το περάσουμε μαζί! Εσύ κι εγώ, εαυτέ μου!

Νύχτωσε. Σβήσε τη λάμπα. Ξεκουράσου. Αύριο, μεθαύριο, σε λίγες μέρες, μήνες… Όλα, στο υπόσχομαι, θα είναι ομορφότερα!