Δεν τον μετάνιωσα ποτέ τον έρωτά μας..

Γράφει ο Πάνος Θεοδώρου

Να ξέρεις, δεν τον μετάνιωσα ποτέ τον έρωτά μας. Όσο κι αν πόνεσε, όσο κι αν με διέλυσε, όσο κι αν οι πληγές του ακόμα με καίνε. Δεν τον μετάνιωσα γιατί ήταν αληθινός. Ήσουν εσύ αληθινός.

Δεν με νοιάζει που δεν τα καταφέραμε. Που χαθήκαμε κάπου στη διαδρομή, μέσα σε λάθη και φόβους που μας νίκησαν. Γιατί, όσο κι αν με πονάει η απουσία σου, εκείνες οι στιγμές που ήσουν εδώ, δίπλα μου, ήταν η πιο δυνατή μου αλήθεια.

Δεν τον μετάνιωσα ποτέ τον έρωτά μας γιατί με έμαθε να νιώθω. Να αγαπάω με όλη μου την ψυχή, να δίνομαι χωρίς δεύτερη σκέψη. Με έμαθε να αντέχω τη φωτιά ακόμα κι όταν καίγομαι. Γιατί κάποιες φλόγες αξίζουν.

Δεν τον μετάνιωσα γιατί μέσα από εσένα γνώρισα εμένα. Έγινα πιο δυνατός, πιο ευάλωτος, πιο άνθρωπος. Κι ας έφυγες, κι ας άφησες πίσω ένα χάος. Μέσα από αυτό το χάος έμαθα να ξαναστήνω τον κόσμο μου, πέτρα-πέτρα.

Κι αν με ρωτήσεις αν πονάω ακόμα, ναι, πονάω. Αλλά δεν μετανιώνω. Γιατί κάθε δάκρυ, κάθε χαμόγελο, κάθε ανάσα που μοιραστήκαμε ήταν αληθινή. Και οι αλήθειες δεν μετανιώνονται.

Δεν τον μετάνιωσα ποτέ τον έρωτά μας, γιατί ήταν δικός μας. Και αυτό, όσο κι αν τελείωσε, δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς.