Έτσι μετράω τη ζωή μου από τότε..
Ο κύκλος των χαμένων ψευδαισθήσεων...Κράτησε η ανάμνηση τη λήθη φυλακισμένη στον γυάλινο πύργο της, μη τυχόν και διασταυρωθούν ποτέ οι δρόμοι μας και μ' αγγίξει.. Ποτέ δεν έφυγες.. Δεν έφυγες ποτέ κι ας μη περπατήσαμε τους δρόμους που μαζί χαράξαμε, κι ας μη ζήσαμε τα όνειρα που μαζί χτίσαμε, κι ας ξόδεψα τις μέρες και τις νύχτες μου σ' αυτόν τον κύκλο των αιματοβαμμένων αναμνήσεων. Δεν έφυγες ποτέ από κοντά μου, είσαι εδώ, είσαι στη ψυχή μου, είσαι παντού, έγινες ο χτύπος της ραγισμένης μου καρδιάς. Σε πλάνεψε η νύχτα και σε πήρε μαζί της, σε σκέπασε με τον αόρατο μανδύα της ...και σε μένα άφησε μαύρο φουστάνι φτιαγμένο από δάκρυα, πόνο, και μοναξιά. Δεν έβγαλα από πάνω μου το άγγιγμά σου, λεπτό δεν έφυγε από πάνω μου το άρωμά σου.. δεν ανάσαινα παρά μόνο με την ανάσα σου...
Χαμένη και μόνη στους αφιλόξενους δρόμους του χρόνου.. Ίσκιος η ζωή που περνά και χάνεται..
Συγνώμη, που να σε ξεπεράσω ποτέ
δεν τα κατάφερα...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου