Εγώ, πιστεύω στον έρωτα που στα δύσκολα, μένει και αντέχει! LOVE

Τον έρωτα που δεν χρειάζεται πολλά για να μείνει, αλλά λίγα και καλά για να ανθίσει, να προχωρήσει και να ορθοποδήσει.

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Ποτέ δεν πίστεψα στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Από την αρχή πίστευα στον έρωτα τον ουσιαστικό, τον σταθερό, τον συζητήσιμο. Εκείνον που με τον καιρό δυναμώνει αντί να φθίνει. Τον έρωτα που του μιλάς λίγο και καταλαβαίνει τα πάντα.

Αυτόν που το γέλιο του είναι αυθεντικό, πηγάζει πρώτα από μέσα του και μετά βγαίνει προς τα έξω. Τον απόλυτο, τον άνετο, τον αληθινό έρωτα. Εκείνον που δεν χρειάζεται τυμπανοκρουσίες και φανφάρες για να σταθεί όρθιος, αλλά αγάπη και κατανόηση για να κάνει το επόμενο βήμα. Τον έρωτα στον οποίο νιώθεις ο εαυτός σου, χωρίς να υποκρίνεσαι ή να κρύβεις τις πράξεις σου.

Σε αυτόν που είναι υποστηρικτικός, που ο πόνος μοιράζεται και η χαρά διπλασιάζεται. Τον ανέμελο, τον γνήσιο, τον “από μηχανής θεό” που κάνει τα πάντα να μοιάζουν πιο όμορφα, πιο γλυκά και πιο ανθρώπινα. Εκείνον που μέσα στο σκοτάδι βρίσκει πάντα μια μικρή χαραμάδα φως.

Τον έρωτα που σε κάθε καταιγίδα περιμένει με ανυπομονησία το ουράνιο τόξο. Που σε κάθε λάθος δίνει μια ακόμα ευκαιρία, και σε κάθε συγγνώμη ξεκινά από την αρχή. Τον έρωτα που δεν χρειάζεται πολλά για να μείνει, αλλά λίγα και καλά για να ανθίσει, να προχωρήσει και να ορθοποδήσει.