Μην φοβάσαι τους δράκους, κοριτσάκι! Τους ανθρώπους, να φοβάσαι!

Έλα να μου πεις ένα παραμύθι. Χωρίς δράκους αυτή τη φορά. Τους δράκους τους ξέρω. Τους γνώρισα. Ακόμα και φίλους μου τους έκανα και τους φίλεψα ζωή και όνειρα.
Και τον δικό μου το δράκο να ξέρεις τον εξημέρωσα. Του έταξα αγάπη παντοτινή και φροντίδα. Του έταξα χάδια, κανάκεμα και νοιάξιμο, κι εκείνος με πίστεψε. Κι εγώ τον πρόδωσα.

Και τι να του λεγα; Πως κι εγώ πίστεψα;
Κι οι δυο πιστέψαμε στους ανθρώπους που εμπιστευτήκαμε; Στους ανθρώπους που τους επιτρέψαμε να μας εξημερώσουν; Στους ανθρώπους που ανοίξαμε την πόρτα για να μπουν και δεν την ξανακλείσαμε;

Λες και δεν ήξερα…
Πάντα ήξερα! Μα ήθελα για μια φορά να με διαψεύσει και το μυαλό και το ένστικτό μου. Ήθελα για μια φορά, για μια μόνη φορά ο δράκος να μην πληγωθεί. Να αποδειχθεί πως είχε δίκιο που εμπιστεύτηκε. Ήθελα για μια φορά, ο δράκος να είναι αθώος για όσα θα κάνει μετά..

Γιατί βλέπεις, κι ο δράκος, επειδή πονά αντιδρά. Επειδή κάποτε, κάποιον εμπιστεύτηκε και του έμπηξε το μαχαίρι βαθιά..

Γι’αυτό σου λέω.. έλα, πες μου ένα παραμύθι, μα μην μου πεις για δράκους. Πες μου γι’ανθρώπους κουτούς που νομίζουν πως ξεγελούν… Πες μου γι’ανθρώπους φτηνούς που πουλούν ακριβά την πραμάτεια τους. Πες μου για εκείνους τους λίγους, που το βάζουν στα πόδια στα δύσκολα. Εκείνους που σε προδίδουν και την ίδια στιγμή σε ρωτούν γιατί τους ανάγκασες να το κάνουν..

Μα μην μου πεις για δράκους… Βλέπεις τα σημάδια που σου αφήνουν, είναι γραντζουνίες στο σώμα. Οι άνθρωποι, χαράζουν ψυχές.