Ζωή με το στανιό, δεν αξίζει! Νιώσε, πάθε, μάθε, ζήσε!

 

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Το ‘χεις πάρει χαμπάρι και συ ή μόνο η δική μου ζωή είναι έτσι; Ζωή με το στανιό. Όλα από λιγουλάκι. Σαν σε μόνιμη δίαιτα.
Λίγη χαρά, σαν χλιαρό φαγητό.
Μαγκωμένα χαμόγελα που βγαίνουν με το ζόρι ενίοτε για τους τύπους, για να κλείσουν στόματα, για να πουλήσουν επίπλαστη ευδαιμονία.

Απατηλά “καλά είμαι” αναρτημένα ενίοτε με στοχευμένα σχόλια κιόλας στα δίκτυα, για να πείσουμε ποιον να ξέρω, όταν τελικά πονάμε παντού μέσα μας.
Λίγες αγκαλιές φοβισμένες. Εδώ δεν αντέχουμε κάτι ώρες ρούχα πάνω μας, θα απλώσουμε χέρια να κρατήσουμε έναν ΑΝΘΡΩΠΟ, μια ψυχή που απλά θέλει να πάρει από μας τους μόνιμα ταλαιπωρημένους;

Φόβος για το άγνωστο, φόβος για τον δίπλα, φόβος για κάθε επόμενο σήμερα. Ζούμε το μαρτύριο της σταγόνας.
Ποτιζόμαστε ζωή με το σταγονόμετρο, με τσίχλα χιλιομασημένη την κρίση. Μάθαμε έτσι και εθιστήκαμε θαρρείς ώστε απλά να επιβιώνουμε, να συντηρούμε φρενήρεις ρουτίνες με πρέπει και να βουλιάζουμε αποκαμωμένοι στους καναπέδες μετά από μια παλαβή καθημερινότητα, όπου τελικά συνειδητοποιούμε ότι κυνηγάμε τις ουρές μας. Φροντίσαμε να παραδώσουμε αμαχητί τα κλειδιά της καλοζωίας μας.
Δεν τη δικαιούμαστε γιατί έτσι πιστέψαμε…

Κι όλο αυτό τελικά τι είναι;
Μια καθημερινότητα ταφόπλακα στην ανεμελιά και τη χαρά.
Με τη γκρίνια για συμπλήρωμα.
Μήπως κάπως κάτι πρέπει να κάνουμε; Εσύ με σένα πρώτα και μετά με τα γύρω σου τάχα μου θεριά. Μην ρωτήσεις τι ακριβώς. Η απάντηση ήδη υπάρχει μέσα σου, φτάνει να κάτσεις λίγο ήσυχα και να αφουγκραστείς εσένα με αγάπη.

Ναι, με αυτή που την εκλιπαρείς κι εκβιαστικά ενίοτε από τους άλλους. Όλη μέσα σου είναι. Ανόθευτη κι αξόδευτη για να τη δώσεις απλόχερα στον εαυτό σου αρχικά και σε όποιον νιώσεις ότι μπορεί και θέλετε να περπατήσετε μαζί στο κατόπι.
Εκτός αν τελικά τίποτε εδώ πάνω δεν αλλάζει, έχεις αφεθεί στη μοίρα σου, προσκυνάς τα γρανάζια σου και προσεύχεσαι για… τη μετά θάνατον ζωή!

Μόνο που κι αυτό που ήδη ζεις κάτι σαν θάνατος είναι, καθώς η μόνη διαφορά της από αυτόν είναι η στον αυτόματο ανάσα σου. Κι εγώ μηχανή δεν θέλω να συνεχίσω να είμαι. Και αν και πιστεύω σε όλα αυτά τα πριν και τα μετά ετούτης εδώ της γύρας, νομίζω ότι εμφανίστηκα εδώ, μαζί με εσένα που με διαβάζεις τώρα, για να ζήσω!

Να νιώσω, να πάθω, να μάθω, να φτιάξω, να χαλάσω, να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ, να μοιραστώ και κυρίως να αγαπήσω και να αγαπηθώ πολύυυυ. Πώς αλλιώς άλλωστε θα επιβεβαιώσω τ’ όνομά μου; Έλα, πάμε παρέα κι άσε τη γκρίνια και τη μιζέρια στην άκρη τους. Άκου προσεκτικά την αλήθεια Σου και ζήσε το κάθε σου σήμερα ως Συ παρόν!

Η ζωή δεν περιμένει κανένα κι αυτό εδώ τώρα είναι το δικό σου μοναδικό. Ζήσ’ το σαν τέτοιο…