Γράφει η Λέλα Σακήλια
Κι αφού δεν είναι εσύ, τι να το κάνω;
Αφού δεν είναι εσύ, που ψάχνω με το βλέμμα μου, όταν μιλάμε, εσύ που αναζητώ να πω εκείνο το αστείο που καταλαβαίνουμε μόνο οι δυο μας.
Οι λέξεις που φτιάξαμε για να επικοινωνούμε, οι κώδικες που χτίσαμε για να μην χρειάζεται μπροστά σε τρίτους να ανοίγουμε τα χαρτιά μας.
Εσύ κι εγώ που ξέρουμε πως το δύσκολο δεν ήταν ούτε να δεθούμε, ούτε να γίνουμε ένα. Το ρίσκο ήταν να γίνουμε ένα μυαλό. Γιατί εσύ κι εγώ, όλα τα περνάμε μέσα από το μυαλό.
Αν δεν νιώσει το μυαλό, δεν μπορεί να αντιδράσει το κορμί.
Αν δεν αφεθεί το μυαλό, δεν μπορεί να αγαπήσει η ψυχή.
Τόσο απλά, έγιναν όλα… από την στιγμή που γίναμε ένα μυαλό.
Ένα μυαλό, μια επιθυμία, ένα θέλω, κι όλα αυτά πίσω από τις λέξεις που δεν λέμε.
Κι αφού κανείς δεν είναι εσύ;
Τι να το κάνω;
Ελεύθερη… ελεύθερος.. χαραμισμένοι σε σκόρπια συναισθήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου