Άλλο “μου λείπεις”, κι άλλο “μου λείπεις από τη ζωή μου”

Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη

Είναι που δεν κατάλαβες ποτέ πως το να της λείπεις και το να λείπεις από την ζωή της, είναι δύο τελείως διαφορετικά θέματα. Η ζωή της, ήταν γεμάτη πριν από εσένα και θα είναι και μετά από εσένα. Από δουλειές, από φίλους, από οικογένεια, από τον εαυτό της τον ίδιο που ήταν ούτως ή άλλως πολύς και γέμιζε ανθρώπους και ζωές.
Κι έκανε χώρο για να μπεις. Σε έκανε προτεραιότητα και άλλαξε τα πράγματα.

Σε έβαλε πρώτη προτεραιότητα, ανακάτεψε την τράπουλα και μετακίνησε τους χρόνους της, έκανε ακόμα και μαγικά και μεγάλωσε τη μέρα, για να χωράς μέσα της.
Δεν σε είχε ποτέ ανάγκη. Ήσουν όμως πάντα η επιλογή της.

Κι εσύ, κάποια στιγμή, χωρίς καν να το καταλάβεις, άρχισες να θεωρείς το χώρο που σου έφτιαξε δεδομένο. Το σπιτικό που έχτισε με κόπο και αφοσίωση έγινε το καταφύγιό σου, αλλά εσύ δεν πρόσεξες πώς η προσπάθεια συνεχώς μεγάλωνε. Ο χρόνος της γινόταν όλο και πιο περιορισμένος, αλλά το μέρος σου στη ζωή της όλο και πιο σταθερό. Ξέχασες πως δεν ήταν ποτέ για εσένα χώρος αναγκαστικός, αλλά χώρος που εκείνη δημιουργούσε κάθε φορά από την αρχή, για να σε χωράει.

Και κάπου εκεί βολεύτηκες στη συνήθεια. Έπαψες να βλέπεις τις αλλαγές, τις μικρές προσαρμογές που έκανε καθημερινά, το πώς ξαναμοίραζε τη μέρα της για να σε βάλει πρώτη προτεραιότητα. Το σπίτι, το σπιτικό που έφτιαξε για εσάς, άρχισε να γίνεται σκηνικό για την καθημερινότητά σου, αλλά εσύ ξέχασες να το γεμίσεις με την παρουσία σου. Κι εκείνη περίμενε, προσπαθούσε, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα δεις τις λεπτομέρειες, θα καταλάβεις το βάρος της απόφασης που είχε πάρει, όταν σε έβαζε στη ζωή της.

Όμως, το βάρος αυτό δεν μοιράστηκε ποτέ. Η συνήθεια έγινε το μοναδικό πράγμα που σε κρατούσε εκεί. Έπαψες να βλέπεις πόσο δυνατή ήταν η επιλογή της, πόσο δύσκολο ήταν να σε βάλει προτεραιότητα, να αλλάξει τη ζωή της για εσένα. Κι εσύ, χωρίς να το καταλάβεις, άφησες αυτόν τον χώρο να συρρικνωθεί. Αφήνοντας τη ρουτίνα να γίνει το βασικό σας κοινό στοιχείο, έπαψες να βλέπεις την αξία του χώρου που εκείνη συνεχώς μεγάλωνε για εσάς.

Κι εκείνη, μια μέρα, κουράστηκε να περιμένει. Κουράστηκε να φτιάχνει χώρο για έναν άνθρωπο που πλέον είχε μάθει να ζει μέσα στη συνήθεια, χωρίς να βλέπει τι χάνει. Και κάπου εκεί, πήρε την απόφαση που δεν ήθελε να πάρει. Επέλεξε το τέλος. Όχι γιατί δεν σε αγαπούσε πια, αλλά γιατί δεν μπορούσε άλλο να ζει σε μια σχέση όπου μόνο εκείνη προσπαθούσε να κρατήσει ζωντανό το πάθος, τον έρωτα, τη ζωή που κάποτε μοιραζόσασταν.

Εκείνη δεν σε είχε ποτέ ανάγκη. Ήσουν όμως πάντα η επιλογή της. Μέχρι που μια μέρα κατάλαβε πως είχε φτιάξει χώρο για έναν άνθρωπο που είχε σταματήσει να γεμίζει τη ζωή της. Και τότε, επέλεξε να βγει από αυτή τη ζωή. Από την “συνθήκη” όπως έλεγες εσύ.. Σταμάτησε να μεγαλώνει το χώρο για κάποιον που δεν τον εκτιμούσε πια.

Και ίσως τότε κατάλαβες, όταν ήταν πλέον αργά, πως το να της λείπεις και το να λείπεις από τη ζωή της, ήταν δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Δύο έννοιες που εσύ ποτέ δεν έδωσες την απαραίτητη προσοχή, μέχρι που εκείνη αποφάσισε να σου δείξει το δρόμο της εξόδου.