Όσους τοίχους και να σου υψώσουν, εσύ να θυμάσαι πως ο ουρανός σου ανήκει!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Όσους τοίχους και να σου υψώσουν γύρω σου, εσύ να θυμάσαι πως ο ουρανός σου ανήκει!
Ξημερώνουν μέρες που δεν τις γουστάρεις. Που τα “πρέπει” στήνουν χορό γύρω από τα “θέλω” κι επιβάλουν τη δική τους μελωδία.
Μια μελωδία που δεν επέλεξες, δεν ζήτησες, δεν σου πάει.
Κι όμως την έμαθες κι έμαθες και να χορεύεις στο ρυθμό της αλλά ποτέ δεν της παραδόθηκες.

Κι εκεί είναι η δύναμη σου. Να μαθαίνεις τη μελωδία αλλά να μην σε παρασύρει.
Να την ακούς αλλά μέσα σου να ηχεί η άλλη, η ολόδική σου!
Κι όσο αφήνεσαι στη δική σου μελωδία, κοίτα γύρω.
Μπορεί να βλέπεις τοίχους και όχι, πρέπει και υποχρεώσεις, όμως στον ουρανό σου υπάρχει φως κι είναι πιο δυνατό από κάθε σκοτάδι.
Υπάρχει ουρανός και ο δρόμος σου για πάνω είναι η μόνη σου επιλογή.
Ναι, έπεσες, ναι σε έριξαν, ναι πόνεσε η πτώση.
Κλάψε, φώναξε, γκρίνιαξε, πάρε όσο χρόνο σου χρειάζεται.
Δευτερόλεπτο παραπάνω. Μην βολευτείς σε αυτό. Μην αφεθείς και σε καταπιεί το παράπονο.
Σήκω!
Σκούπισε τα χώματα, πάτα γερά και πάμε να κατακτήσουμε τον ουρανό!
Η μόνη σου επιλογή είναι το πάνω!
Η μόνη σου επιλογή είναι εκείνη η ολόδική σου μελωδία!
Σήκω.. Πάμε..