Γράφει η Λέλα Σακήλια
Στο αμοιβαίο κρίνεται ο έρωτας. Πάντα εκεί. Στη μέση της διαδρομής όπου δυο άνθρωποι αποφασίζουν, χωρίς φωνές αλλά με καθαρότητα, πως θέλουν ο ένας τον άλλο. Όχι με υπεκφυγές, όχι με μισόλογα, όχι με «θα δούμε». Ο έρωτας δεν ζει στα περίπου. Δεν αντέχει τη χλιαρή προσπάθεια, δεν τρέφεται από ψίχουλα και δεν στέκεται σε μονόπλευρες κινήσεις. Ή συναντιόμαστε ή δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε πως συναντιόμαστε.
Όλα τα άλλα είναι οι δικαιολογίες των δειλών. Αυτών που θέλουν τη φλόγα αλλά φοβούνται τη φωτιά. Που ζητούν αγάπη χωρίς να δώσουν χώρο. Που θέλουν να νιώσουν, αλλά μόνο μέχρι το σημείο που δεν κινδυνεύει η βολή τους. Κι ύστερα σου λένε πως δεν ήταν η στιγμή, πως δεν ήταν έτοιμοι, πως δεν φταις εσύ. Μα το αμοιβαίο δεν έχει στιγμή. Έχει τόλμη. Έχει διάθεση. Έχει επιλογή.
Ο έρωτας θέλει δύο. Όχι έναν που τρέχει και έναν που μετράει βήματα. Όχι έναν που δίνει και έναν που συλλέγει. Θέλει ανταπόκριση. Θέλει να αναγνωρίζεις το βλέμμα που σε διαλέγει και να το διαλέγεις πίσω. Θέλει να ακούς την καρδιά του άλλου πριν υψώσει άμυνες.
Κι όταν δεν υπάρχει αυτή η ισορροπία, μην το βαφτίζεις έρωτα. Είναι προσκόλληση, είναι ανάγκη, είναι ψευδαίσθηση. Ο έρωτας δεν σε ταπεινώνει για να υπάρξει. Δεν σε αφήνει να περιμένεις στα δύο. Δεν σε κάνει να νιώθεις ότι διεκδικείς κάτι που θα έπρεπε να σου δίνεται χωρίς μάχη.
Στο αμοιβαίο φαίνεται ποιος θέλει και ποιος λέει ότι θέλει. Στο αμοιβαίο φαίνεται ποιος μπορεί να σταθεί δίπλα σου χωρίς φόβο. Κι όταν δεν το βλέπεις, καλύτερα να φύγεις παρά να μικρύνεις τον εαυτό σου για να χωρέσεις σε έναν έρωτα που δεν συναντήθηκε ποτέ στη μέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου