Άλλοτε !

Η απόδραση στο σχετικά πρόσφατο ( 63 χρόνια πριν ) παρελθόν της Ελληνικής Κοινωνίας μοιάζει με μεσαιωνικό παραμύθι...

Ειδικότερα ό,τι αφορά την "Γυναίκα" Ελληνίδα πολίτη και τα πολιτικά της δικαιώματα, είναι απίστευτο.
Μόλις το 1956 δόθηκε δικαίωμα ψήφου σε όλες τις Ελληνίδες



καίτοι από τις 5 Φεβρουαρίου του 1930, με Διάταγμα δίνεται στην Ελληνίδα το πρώτο πολιτικό δικαίωμα αλλά με όρους. Δηλαδή το δικαίωμα να εκλέγει μόνο στις δημοτικές εκλογές.
Δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο οι εγγράμματες γυναίκες και όσες ήταν πάνω από 30 ετών.
Το 1930 βέβαια, το 70% των γυναικών πάνω από 30 ετών ήταν αγράμματες.
Τον Δεκέμβριο του 1930, στις αναπληρωματικές Δημοτικές εκλογές της Θεσσαλονίκης ψήφισαν, για πρώτη φορά, λίγες γυναίκες,
Σύμφωνα με το άρθρο 6 του Συντάγματος του 1927, το οποίο όριζε ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου», δινόταν η δυνατότητα να παραχωρηθούν νομοθετικά δικαιώματα στις γυναίκες. Όμως οι φιλελεύθεροι δεν βρήκαν το θάρρος να κατοχυρώσουν την πολιτική ισότητα των γυναικών συνταγματικά και αγνόησαν και την εξουσιοδότηση της Συντακτικής Συνέλευσης του 1925 να δοθεί στις γυναίκες το εκλογικό δικαίωμα με Διάταγμα.
Ο Ελ. Βενιζέλος και οι βενιζελικοί διαφωνούσαν με την συμμετοχή των γυναικών στις βουλευτικές εκλογές με το επιχείρημα ότι δεν γνώριζαν ανάγνωση και γραφή, Οι αναλφάβητοι άνδρες όμως, ήταν πολίτες με πλήρη δικαιώματα
.
Στη συνεδρίαση της Βουλής, στις 8 Ιουλίου του 1929 ο Γεώργιος Καφαντάρης υποστήριξε ότι οι γυναίκες έπρεπε να έχουν ψήφο και στις βουλευτικές.
Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι τα Πρωτοδικεία όλης της χώρας, εκτός από το Πρωτοδικείο Σερρών, δεν ενέκριναν την υποψηφιότητα των γυναικών.


Εν τέλει, σε βουλευτικές εκλογές, οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου 1956, οπότε η Λίνα Τσαλδάρη της ΕΡΕ και η Βάσω Θανασέκου της Δημοκρατικής Ένωσης κέρδισαν την είσοδό τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Μάλιστα η Λίνα Τσαλδάρη έγινε και η πρώτη γυναίκα υπουργός, αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση Καραμανλή. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά εξελέγη και η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος, η Μαρία Δεσύλλα στην Κέρκυρα.

Έπρεπε να περάσουν ακόμα δυο δεκαετίες, ώσπου το Σύνταγμα του 1975 να ορίσει επιτέλους ότι «οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είναι ίσοι».

Οι διεκδικήσεις του φεμινιστικού κινήματος την περίοδο του μεσοπολέμου, εκτός από το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, αφορούσαν στην εκπαίδευση, την εργασία, την ισότητα στην αμοιβή και στην κατοχύρωση του δικαιώματος των γυναικών να προσλαμβάνονται σε όλες τις δημόσιες θέσεις και να ανέρχονται ισότιμα στην ιεραρχία των διαφόρων επαγγελμάτων.
Οι απαιτήσεις ως προς το θέμα της εκπαίδευσης των γυναικών οδήγησαν στην ίδρυση Αστικών Σχολείων και Διδασκαλείων Θηλέων το 1914 καθώς και Γυμνασίων και Ελληνικών Σχολείων το 1917. Έτσι, δόθηκε λύση για τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση


Υγ: Αυτές οι αποσπασματικές ιστορικές αναφορές δεν σκοπεύουν στην απόλυτη και πλήρη αποτύπωση του πολιτικού γίγνεσθαι στο πρόσφατο παρελθόν.
Απλά δίνουν σκιαγραφικά μίαν εικόνα του παρελθόντος που επιτρέπει να απολαύσουμε, να θριαμβολογήσουμε ( ‘Ανδρες-Γυναίκες) για το ΠΑΡΌΝ και να οραματιστούμε με Αισιοδοξία και Ελπίδα το Μέλλον, όπως αφήνεται να διαγραφεί στην αμέσως επόμενη απόδραση μας...
για πληρέστερη Ιστορική περιήγηση στο http://www.anistor.gr/greek/grback/ist2013_38_Anistoriton.pdf