Ο χρόνος, δεν χρωστά εξηγήσεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ο χρόνος δεν κυλάει ευθύγραμμα. Δεν υπακούει σε χρονολόγια, ούτε σε λογικές ακολουθίες. Κάνει κύκλους, επιστρέφει, σταματά απότομα, σε προσπερνά και μετά σε περιμένει στη γωνία. Σε πηγαίνει από τη μνήμη στη λήθη και πίσω, από την εγγύτητα στην απόσταση, από τον έρωτα στη σιωπή, χωρίς καμία προειδοποίηση. Κι εσύ προσπαθείς να βρεις νόημα σε κάτι που δεν μπήκε ποτέ για να εξηγηθεί.

Η μνήμη έχει δική της βούληση. Δεν σε ρωτά τι αντέχεις. Σου φέρνει στιγμές που νόμιζες πως ξεθώριασαν, ανθρώπους που πίστεψες πως έφυγαν οριστικά, λέξεις που ειπώθηκαν χωρίς βάρος αλλά έμειναν βαριές. Κι όταν κουραστείς να θυμάσαι, έρχεται η λήθη. Όχι σαν δώρο. Σαν επιβίωση. Γιατί δεν μπορείς να κουβαλάς τα πάντα μαζί σου. Κάτι πρέπει να πέσει από τα χέρια σου για να συνεχίσεις.

Η μοναξιά δεν είναι μία. Έχει πρόσωπα. Άλλοτε σε πληγώνει, άλλοτε σε καθαρίζει. Άλλοτε σε βρίσκει απροετοίμαστο κι άλλοτε τη διαλέγεις για να ακούσεις επιτέλους τη φωνή σου. Ανάμεσά τους υπάρχει η παύση. Εκείνη η περίοδος που δεν συμβαίνει τίποτα εξωτερικά, αλλά μέσα σου αναδομούνται όλα.

Και μετά εμφανίζεται ο έρωτας. Πάντα απρόβλεπτος. Ποτέ ίδιος. Άλλοτε γενναίος, άλλοτε φοβισμένος, άλλοτε φωτεινός, άλλοτε σκοτεινός. Μαζί του κουβαλά και την πιο ύπουλη απιστία. Εκείνη που στρέφεται προς τα μέσα. Όταν μένεις σε λάθος μέρη. Όταν συμβιβάζεσαι. Όταν λες «αντέχω» ενώ μέσα σου έχεις ήδη φύγει.

Ο χρόνος δεν απολογείται. Δεν σου χρωστά εξηγήσεις. Σου δίνει κύκλους που κλείνουν χωρίς να σε προετοιμάσουν. Σου αφήνει ανθρώπους και σου παίρνει άλλους. Και στο τέλος, σου μένει μια ζωή όχι τέλεια, αλλά επιλεγμένη. Μέρα τη μέρα. Απόφαση την απόφαση.

Και κάπου, σε μια ρωγμή που δεν υπολόγισες, συναντάς ξανά τον εαυτό σου. Και ξεκινάς πάλι. Όχι επειδή ξέχασες. Αλλά επειδή έμαθες.