Γράφει η Ελένη Κασιμάτη
Ό,τι δεν ειπώθηκε στην ώρα του, έγινε βάρος αργότερα. Κάθισε μέσα μας, μεγάλωσε, άλλαξε μορφή. Από λέξη έγινε κόμπος. Από σκέψη έγινε σιωπή που πιέζει. Και κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλάβουμε, κουβαλούσαμε περισσότερα απ’ όσα αντέχαμε.
Στην αρχή λες «δεν πειράζει». Θα το πω άλλη φορά. Δεν είναι η στιγμή. Δεν χρειάζεται τώρα. Και έτσι μαθαίνεις να αναβάλλεις την αλήθεια σου. Να τη φυλάς σε ένα συρτάρι που γράφει «αργότερα». Μόνο που το αργότερα δεν έρχεται ποτέ όπως το φαντάστηκες. Έρχεται αλλιώς. Με θυμό. Με απόσταση. Με κούραση.
Τα ανείπωτα δεν εξαφανίζονται. Μεταμφιέζονται. Γίνονται ειρωνεία, ψυχρότητα, απομάκρυνση. Γίνονται εκείνο το «είμαι καλά» που δεν πείθει ούτε εσένα. Γίνονται βλέμμα που αποφεύγει, αγκαλιά που δεν κουμπώνει πια. Και τότε απορείς τι πήγε στραβά, ενώ ξέρεις πολύ καλά τι δεν ειπώθηκε.
Δεν είναι όλα για να λέγονται ωμά, αλλά είναι κάποια που αν δεν ειπωθούν καθαρά, σε τρώνε από μέσα. Δεν είναι γενναιότητα να σωπαίνεις για να μη χαλάσεις την ισορροπία. Είναι αναβολή μιας σύγκρουσης που απλώς θα γίνει πιο βαριά αργότερα. Γιατί η αλήθεια έχει βάρος, αλλά η σιωπή έχει μεγαλύτερο.
Ό,τι δεν ειπώθηκε όταν έπρεπε, γίνεται λογαριασμός που έρχεται μετά με τόκο. Και τότε δεν πληρώνεις μόνο αυτό που δεν είπες. Πληρώνεις και όλα τα «έπρεπε» που άφησες να περάσουν.
Η ζωή δεν θέλει τέλειες κουβέντες. Θέλει έγκαιρες. Θέλει εκείνες τις λέξεις που λες με τρεμάμενη φωνή, αλλά τις λες. Γιατί μόνο έτσι το βάρος μένει μικρό. Και μόνο έτσι συνεχίζεις ελαφρύτερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου