Δεν υπάρχει τίποτα πιο αποπνικτικό, από την ενοχή που προσπαθεί να κρυφτεi

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ρούσσος

Η ενοχή είναι το πιο βαριά κρυμμένο μυστικό που κουβαλάει ένας άντρας. Δεν φαίνεται στο πρώτο βλέμμα, δεν προδίδεται σε μια κουβέντα. Φοράει μάσκες. Χαμόγελα, χιούμορ, δήθεν αδιαφορία. Κι όμως, εκεί μέσα καίει.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αποπνικτικό από την ενοχή που προσπαθεί να κρυφτεί. Γιατί όσο κι αν την κρύβεις, βρίσκει πάντα τον τρόπο να βγει στην επιφάνεια. Στις σιωπές που κρατούν περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Στα βλέμματα που αποφεύγουν τα δικά σου. Στις δικαιολογίες που φτιάχνεις χωρίς καν να σε ρωτήσει κανείς.

Η ενοχή δεν είναι απλά συναίσθημα· είναι φυλακή. Σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια, σε κάνει να μετράς λάθη, να σκηνοθετείς «αν» και «ίσως». Είναι η φωνή που δεν σε αφήνει ήσυχο, όσο κι αν παριστάνεις τον δυνατό.

Κι αν θες την αλήθεια, κορίτσι μου, η ενοχή δεν σκοτώνει μόνο αυτόν που τη νιώθει. Σκοτώνει και αυτόν που τη δέχεται. Γιατί η γυναίκα δίπλα σου καταλαβαίνει. Ακόμα κι αν δεν ξέρει τι έχεις κάνει, νιώθει το βάρος που κουβαλάς. Νιώθει ότι κάτι σάπιο κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Και αυτό το «κάτι» είναι πιο βαρύ κι από την ίδια την αλήθεια.

Η ενοχή που κρύβεται, δεν εξαφανίζεται. Μεγαλώνει. Σου σφίγγει τον λαιμό, σε γεμίζει ψέματα, σε κάνει ξένο μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Και το χειρότερο; Σε μαθαίνει να ζεις με μισές αλήθειες, να συνηθίζεις την ασφυξία, μέχρι που δεν θυμάσαι πώς είναι να αναπνέεις καθαρά.

Η λύτρωση δεν είναι στο να την κρύψεις καλύτερα. Η λύτρωση είναι να τη βγάλεις στο φως. Να παραδεχτείς. Να πληρώσεις. Να σταθείς γυμνός μπροστά στην αλήθεια. Γιατί μόνο τότε η ενοχή σταματάει να σε πνίγει.

Κι αν κάτι πρέπει να ξέρεις, είναι αυτό, η ενοχή δεν χάνεται στη σιωπή. Μόνο στην εξομολόγηση.