Σούρουπο στο σταθμό. Στέκομαι στην αποβάθρα, ακούω ξανά και ξανά τις ίδιες λέξεις, «μη φύγεις , μη φύγεις,» νιώθω γύρω μου την ένταση του αποχαιρετισμού, το σιωπηλό αντίο.. Μη φύγεις, επαναλαμβάνω συνεχώς, μη φύγεις... Καθρέφτης της ψυχής τα μάτια, τα μάτια τα λένε όλα, τα κρυφά δάκρυα, το απλανές βλέμμα ...και μετά βλέπεις το τρένο να φεύγει, νιώθεις το θόρυβο της καρδιάς σου σα να χτυπά βίαια στις ράγες, λες και μια αόρατη
αλυσίδα την ξερίζωσε και τη σέρνει πίσω του, καθώς το τρένο ξεμακραίνει..πονάς όλο και περισσότερο, που το βλέπεις να χάνεται απ' τα μάτια σου, ανήμπορη να κάνεις κάτι... Κοιτάς γύρω σου, κοιτάς, μα δε.. βλέπεις. Ξαφνικά σκοτείνιασε ο κόσμος, η πόλη βουβάθηκε ερήμωσε, κι εσύ εκεί, μόνη, στέκεις σα σκιά απουσίας στο χρόνο..Νυχτώνει, κι εσύ μένεις εκεί, βήμα δεν κάνεις, γιατί φοβάσαι μη χαθείς.. δεν έχεις πού να πας, αυτό πιστεύεις, έτσι νιώθεις, έτσι νομίζεις, νιώθεις τελείως ξένη μέσα στο σώμα σου, άδεια.... Περνά κάποιος δίπλα σου, κάτι σε ρωτάει, μα εσύ δεν απαντάς. Γιατί δεν ακούς, δε σε νοιάζει να ακούσεις, είσαι αλλού.. Κάθεσαι για λίγο στο παγκάκι μουδιασμένη, σα να μην είσαι εσύ, με παγωμένη σκέψη, και σώμα που δεν ορίζεις... και μετά εντελώς μηχανικά σηκώνεσαι και χάνεσαι μέσα στο σκοτάδι, χωρίς να ξέρεις που θα σε πάνε τα βήματά σου... Λένε οι άνθρωποι, ότι ο ξενιτεμός είναι ένας μικρός θάνατος. Γιατί δεν ξέρεις αν θα ξαναδείς αυτόν που πήρε το τρένο. Ναι, ο ξενιτεμός είναι σαν θάνατος σκέφτεσαι ...η φυγή μεγάλη απώλεια στη ψυχή... η ξενιτιά κατάρα ψιθυρίζεις πριν χαθείς σα σκιά μέσα στη νύχτα...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου