Το ένστικτο, ξέρει..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Το ένστικτο δεν είναι κάτι ρομαντικό. Δεν είναι ποίηση.
Είναι το χαστούκι πριν έρθει η σφαλιάρα. Είναι ο ηλεκτρισμός πριν το ρεύμα σε κάψει.
Το ένστικτο δεν ψιθυρίζει, σου ουρλιάζει.
Αλλά εσύ τι κάνεις; Βάζεις ωτοασπίδες από ανάγκη, από ελπίδα, από άρνηση.
Κι ύστερα λες “δεν το περίμενα”. Το περίμενες. Απλά ήθελες να κάνεις πως δεν το είδες.

Ήξερες ότι σε δουλεύει.
Ότι σε ζηλεύει. Ότι σε υπονομεύει. Ότι δεν σου αξίζει.
Το ’νιωσες στην πρώτη ξινισμένη αντίδραση. Στην παγωμένη σιωπή. Στο βλέμμα που απέφυγε το δικό σου.
Και τι έκανες; Το γλύκανες με δικαιολογίες.
“Είναι κουρασμένος”. “Είναι μπερδεμένος”. “Έχει τα δικά του”.
Όχι. Δεν έχει τίποτα. Εσύ έχεις απώθηση να δεις την αλήθεια.

Το ένστικτο είναι η μάνα που σου λέει “μη μπλέξεις εκεί”.
Εσύ, όμως, γουστάρεις να μπλέξεις. Για να νιώσεις. Για να καείς. Για να έχεις να λες.

Κάθε φορά που δεν το άκουσες, πλήρωσες το τίμημα. Όχι γιατί ήσουν καλή. Αλλά γιατί ήσουν χαζά γενναιόδωρη.
Το ένστικτο σε προειδοποιεί, δεν σε προστατεύει.
Η προστασία είναι δική σου δουλειά.
Και δεν σου φταίνε οι άλλοι όταν εσύ πεισμώνεις να μείνεις σε ό,τι ήδη σε προδίδει.

Το ένστικτο σου το είπε. Εσύ το κατάπιες. Μην λες λοιπόν «δεν το περίμενα».
Το ήξερες. Και το άφησες.