Οι λέξεις μπορεί να λένε “αλήθεια”, αλλά το σώμα, το άγγιγμα, το βλέμμα θα σου πουν τα πάντα.

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Κάθεσαι απέναντί μου και λες πως με θέλεις. Το λες καθαρά, χαμηλόφωνα, σχεδόν αυτονόητα. Μα εγώ δεν ακούω τις λέξεις σου. Δε με νοιάζουν. Ακούω το σώμα σου δίπλα στο δικό μου, νιώθω το βλέμμα σου να με διαπερνά σαν παλμός άγριος, ακατέργαστος. Τα δάχτυλά σου αγγίζουν το δέρμα μου σαν να περπατούν σε έδαφος γνώριμο, σχεδόν ιερό. Εκεί λες την αλήθεια. Εκεί που δεν υπάρχουν φράσεις, μόνο αφή.

Τι νόημα έχουν τα λόγια όταν οι ανάσες λένε περισσότερα; Όταν ένα «καλησπέρα» μπορεί να κρύβει όλη τη λαχτάρα που δεν τολμά να ξεστομίσει το στόμα; Τι να σου κάνει το «σ’ αγαπώ», όταν το λες ενώ η πλάτη σου είναι στραμμένη αλλού, κι όταν το φιλί σου έχει χαθεί στη μνήμη;

Ο έρωτας δε γεννιέται στα χείλη. Γεννιέται στις παύσεις. Στο βλέμμα που μένει ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, στο άγγιγμα που διστάζει, μα γίνεται φωτιά. Στο τρέμουλο της φωνής όταν λες το πιο απλό. «Ήρθα». Γιατί πίσω από αυτό, κρύβεται το ανείπωτο. Ήρθα για σένα. Γιατί δεν μπορώ αλλιώς.

Κι όταν κάνεις έρωτα, το σώμα μιλά. Δεν έχει προτάσεις, ούτε επιχειρήματα. Έχει μόνο μια αλήθεια. Σε θέλω. Σε χάνω και σε βρίσκω μέσα σε κάθε κύμα. Εκεί, στο κορμί, δεν υπάρχει χώρος για προσποιήσεις. Το σώμα δε λέει ψέματα, δεν ξέρει. Ο ιδρώτας, η ένταση, ο αναστεναγμός, όλα είναι φράσεις χωρίς λέξεις, μα με τόση βαρύτητα που καμιά γλώσσα δεν αντέχει να τις μεταφράσει.

Και μετά, στη σιωπή που ακολουθεί, κοιτάς τα μάτια. Εκεί, στην ακινησία, χωρίς αφή, χωρίς φωνή, ανασαίνει η αλήθεια. Αν σε θέλει. Αν σε αγαπά. Αν εσύ είσαι ο κόσμος του ή απλώς μια στιγμή. Κανένα «θα σε πάρω αύριο» δεν είναι πιο δυνατό από ένα βλέμμα που σου λέει «μείνε». Καμία υπόσχεση δεν αξίζει όσο ένα χέρι που δε σε αφήνει να φύγεις.

Αν θέλεις να μάθεις αν κάποιος σε αγαπά, μην τον ακούς. Δες πώς σε αγγίζει. Πώς σου χαμογελά όταν δεν τον βλέπεις. Πώς γέρνει το κεφάλι του όταν του μιλάς. Δες πώς σιώπησε όταν έφυγες. Το σώμα θυμάται αυτό που η καρδιά φοβάται να παραδεχτεί. Και το βλέμμα… το βλέμμα είναι κραυγή. Δεν ξέρει να κρύβεται.

Γιατί μπορεί να σου λέει «είμαι δικός σου», μα αν η αγκαλιά του είναι κλειστή, το φιλί του κρύο, και το κορμί του μακριά… μην τον πιστεύεις. Άκου την καρδιά. Δες το βλέμμα. Άκου το χέρι που σε αναζητά ή που απομακρύνεται.

Οι λέξεις μπορεί να λένε «αλήθεια». Αλλά ο έρωτας, ο αληθινός έρωτας… μιλά με σιωπή, με αγγίγματα, με βλέμμα. Και σου λέει τα πάντα.