Δεν είναι δουλειά σου, να τους σώσεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Προσπαθείς.
Εξηγείς.
Ξαναλές τα ίδια και τα ίδια — σαν χαλασμένο κασετόφωνο.
Κι απέναντί σου, τοίχος. Όχι άνθρωπος.
Σου πετάει “εγώ είμαι έτσι”, κι εσύ κάθεσαι να το μεταφράσεις σαν να έχει κρυφό νόημα.

Δεν έχει.
Σημαίνει “δεν θα αλλάξω”.
Σημαίνει “βολεύομαι στην εκδοχή του εαυτού μου που δεν παίρνει ευθύνη”.
Και ξέρεις κάτι;
Ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν να «ωριμάσει».
Ούτε να «καταλάβει».
Ο χρόνος φεύγει — και παίρνει μαζί του κομμάτια σου.

Άσε τους σωτήρες και τις αυταπάτες.
Κανείς δεν αλλάζει αν δεν το θέλει.
Κανείς δεν γίνεται καλύτερος αν δεν παραδεχτεί τα σκατά του.

Θες να μείνεις δίπλα σε κάποιον;
Μείνε σε εκείνον που ξέρει να λέει “συγγνώμη” χωρίς να τον σπρώξεις.
Σε εκείνον που σκέφτεται πριν ουρλιάξει.
Που ψάχνει γέφυρες, όχι μαχαιριές.

Μακριά από τους τέλειους.
Αυτούς που δεν φταίνε ποτέ.
Αυτούς που γυρνάνε το τραπέζι όταν δεν τους συμφέρει η κουβέντα.
Αυτούς που δεν αναγνωρίζουν ούτε ένα λάθος — ούτε στον καθρέφτη τους.

Ξέρεις τι είναι αυτοί;
Αλαζόνες με βολικό μανδύα.
Κι αν μπλέξεις, δεν θα βγεις απλώς χαμένος.
Θα βγεις άδειος.
Και θα αναρωτιέσαι τι στο καλό δεν είδε εκείνος σε σένα,
αντί να ρωτήσεις τι στο καλό έκανες εσύ εκεί τόσο καιρό.