Αν ένιωσες

Γράφει η Έλενα Δημάκη

Μην με κοιτάς όπως τότε. Δεν είμαστε πια εκεί.
Δεν ήρθα για να κουρνιάσω πάνω σου απόψε.
Ήρθα για να μάθω. Να ακούσω. Να ξεκαθαρίσω.
Όχι αγκαλιές. Όχι χάδια. Όχι φιλιά.
Απόψε, θέλω μόνο λόγια. Αληθινά.

Γιατί με κράτησες, αν δεν ένιωθες;
Γιατί με έβαλες στο “μαζί”, αν δεν ήξερες πώς να μείνεις;
Γιατί μου έδωσες ελπίδα, αν ήξερες πως δεν θα την τιμήσεις;

Δεν σου ζητάω τίποτα πια.
Μόνο να μου πεις…
Γιατί όταν σε άφηνα, με τραβούσες πίσω;
Γιατί όταν χαμήλωνα το βλέμμα, έψαχνες τα μάτια μου;
Γιατί με ήθελες δίπλα σου, αν δεν με ήθελες μέσα σου;

Μην μου δώσεις άλλη υπόσχεση. Δεν θέλω.
Δώσε μου μόνο την αλήθεια.
Έστω και καθυστερημένα.
Πες μου τι ένιωσες. Αν ένιωσες. Αν μπορείς να νιώσεις.

Γιατί αυτή η σιωπή, μ’ έχει διαλύσει πιο πολύ απ’ τον χωρισμό.

Και αν δεν έχεις κάτι να πεις,
τότε σήκω και φύγε.
Αλλά φύγε καλά.
Όχι με βλέμμα που παρακαλά.
Όχι με χέρια που τρέμουν.
Φύγε σαν αυτός που δεν αισθάνθηκε ποτέ.

Ή μείνε.
Και πες το επιτέλους.
Όχι για να με κρατήσεις.
Αλλά για να με σώσεις.