Τα λάθος χέρια φοβάσαι, άλλη μια φορά

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Δεν φοβάσαι τον έρωτα.
Δεν σε τρομάζει η δέσμευση, ούτε το “μαζί”.
Μην τους ακούς. Δεν σε έκαναν ποτέ αδιάφορη οι πληγές σου.
Απλώς… σε έκαναν επιφυλακτική.

Γιατί δεν φοβάσαι την αρχή.
Τα λάθος χέρια φοβάσαι. Για άλλη μια φορά.
Τα χέρια που σε αγγίζουν όπως θα χάιδευαν μια καρέκλα: χωρίς συναίσθημα.
Τα χέρια που σε τραβάνε κοντά για να γεμίσουν τα δικά τους κενά.
Όχι για να σε ζεστάνουν. Για να σε αδειάσουν.

Δεν σε νοιάζει να ξεκινήσεις ξανά.
Σε νοιάζει να μην χρειαστεί να ξαναμαζέψεις κομμάτια.
Κομμάτια εμπιστοσύνης.
Κομμάτια αυτοεκτίμησης.
Κομμάτια από εκείνη τη φωνή μέσα σου που έλεγε “θα είναι αλλιώς αυτή τη φορά” – και διαψεύστηκε.

Έχεις ακόμα την ικανότητα να αγαπήσεις.
Με πάθος. Με τρυφερότητα.
Με εκείνη την παιδική σου γενναιοδωρία που δεν φοβόταν να δώσει χωρίς αντάλλαγμα.

Αλλά τώρα πια προσέχεις πού ακουμπάς την καρδιά σου.
Δεν την προσφέρεις σαν δώρο. Την κρατάς σαν φυλαχτό.
Και περιμένεις να δεις:
Θα τη δει κάποιος σαν θησαυρό ή σαν παιχνίδι;

Γιατί θυμάσαι ακόμα πώς είναι να ανοίγεσαι…
και να μη σε κρατάνε.
Θυμάσαι πώς είναι να λες «εδώ είμαι»
και ο άλλος να μη βλέπει ποιος είσαι.

Δεν είναι εγωισμός αυτό. Είναι αυτοπροστασία.
Είναι αγάπη για εκείνον τον εαυτό σου που πόνεσε πολύ για να ξαναδοθεί με ευκολία.

Και να ξέρεις κάτι;
Δεν ζητάς το τέλειο.
Ζητάς το πραγματικό.
Εκείνον που όταν σε ακουμπήσει,
δεν θα πονέσεις πάλι.
Αλλά θα πεις, με ανακούφιση:
“Εδώ. Εδώ μπορώ να μείνω.”