Τις νύχτες μόνο μπορώ να προσποιηθώ.

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Τις νύχτες μόνο μπορώ να προσποιηθώ.
Κάνω πως κλείνω τα μάτια μου…εικόνες περνούν από μπροστά μου.
Όλες έχουν μια συγκεκριμένη λέξη.
“Σε”…
Σε ονειρεύομαι…
Σε σκέφτομαι..
Σε ποθώ…
Σε ερωτεύομαι…
Σε περιμένω.
Μα οι λέξεις μεταμορφώνονται σε μορφή…την δική σου.
Κερδίζω στιγμές μαζί σου.
Λεπτά που την ημέρα αρνείται η ζωή να μας χαρίσει.
Ο χρόνος περνά αδυσώπητα και για τους δύο..
Και όλα αναβάλλονται για ένα ” αύριο”.
Ο πόνος δεν φεύγει, δεν εγκαταλείπει.
Μα η νύχτα λυπάται που δεν είμαι χαρούμενη.
Κάνει και αυτή την δική της προσπάθεια, χορεύει απαλά, μου απλώνει το χέρι της τρυφερά…
“Δεν φέρνω μόνο θλίψη”, μου ψιθυρίζει.
Δώσε μου τότε την χαρά της ζωής….
Απαντώ.
Την έχεις!
Άρπαξε την.
Εσύ έχεις φόβο, τι τον αγκαλιάζεις;
Και αν δεν πάει καλά;
Αν με εγκαταλείψει για κάποια άλλη;
Αν σε εγκαταλείψει αυτός….θα έρχομαι εγώ να σου κρατώ συντροφιά.
Είμαι η νύχτα μην ξεχνάς…
Όλοι με αγαπάνε!