Τον λάθος άνθρωπο τον θυμάσαι για πάντα

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Δεν μένει επειδή ταίριαζε.
Δεν έμεινε γιατί σου τα έδωσε όλα σωστά και τακτοποιημένα.
Δεν ήταν ο άνθρωπος που σε ηρέμησε, ούτε εκείνος που σ’ έκανε να πεις «εδώ είναι, εδώ θα μείνω».

Κι όμως, αυτόν θυμάσαι.

Τον λάθος. Τον αναποφάσιστο. Τον απόμακρο. Τον ακατάλληλο για όλα, εκτός από το να σε αναστατώσει.
Εκείνον που μπήκε με φόρα, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς εγγυήσεις.
Εκείνον που ήξερες, από την αρχή σχεδόν, ότι δεν θα κρατήσει.

Αλλά δεν έκανες πίσω.
Γιατί σε έκανε να νιώσεις.
Όχι ασφάλεια. Όχι σιγουριά.
Αλλά ζωή. Πόθο. Ταραχή. Ενθουσιασμό.
Αυτή τη γλυκιά αδρεναλίνη που δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Τον λάθος άνθρωπο τον θυμάσαι γιατί σε πήγε στα άκρα.
Σε έβγαλε από το προβλέψιμο, από το λογικό, από το «σωστό».
Σε έκανε να πεις πράγματα που δεν είχες ξαναπεί.
Να αισθανθείς με τρόπους που δεν ήξερες πως μπορείς.

Κι ας μην τα έκανε όλα όπως έπρεπε.
Κι ας μην έμεινε, κι ας μην πάλεψε, κι ας χάθηκε.
Τον θυμάσαι.
Όχι σαν ήρεμη αγκαλιά, αλλά σαν φωτιά που πέρασε και σε σημάδεψε.
Όχι σαν λιμάνι. Σαν καταιγίδα.

Γιατί αυτό είναι ο λάθος άνθρωπος.
Μια εμπειρία που δεν ξεχνιέται.
Μια πληγή που έγινε ιστορία.
Και μια ανάμνηση που — όσο κι αν πονάει — έχει μέσα της όλη την αλήθεια σου.

Μπορεί να μην τον ξαναδείς ποτέ.
Μπορεί να μην ξαναπείς το όνομά του.
Αλλά όταν κάποιος σε ρωτήσει πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ζωντανή,
εκεί θα πάει το μυαλό σου.

Σε αυτόν.
Στον λάθος.

Γιατί τελικά, ο σωστός μπορεί να σε αγαπήσει σωστά,
αλλά ο λάθος… σε κάνει να θυμάσαι ποια είσαι.