Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Είναι βαρύ το τίμημα να «κουβαλάς» στην πλάτη σου το «άντε μωρέ, δε σε φοβάμαι εσένα, αντέχεις!» που ακολουθείται από το «σε θαυμάζω που τα αντιμετωπίζεις όλα», «είσαι τόσο δυνατός που δεν ανησυχώ για σένα» και πολλά ακόμα που στα αυτιά των τρίτων θα ήταν τρομερός έπαινος για το άτομο που τα «δέχεται».
Γιατί δεν ανησυχείτε όμως; Ειλικρινά, δεν μπορούμε να τα αντέξουμε όλα. Πιεζόμαστε συνεχώς, Πατάμε γερά τα πόδια μας στη γη και λέμε «πρέπει» να το αντέξω γιατί αυτό πιστεύουν ή περιμένουν οι δικοί μου άνθρωποι για μένα, οπότε αν δεν το αντέξω θα γκρεμιστώ και κανένας δε θα μπορεί να με βοηθήσει, γιατί έχει στηριχθεί σε μένα ότι… αντέχω.
Οικογενειακά, φιλικά, ερωτικά, επαγγελματικά, οικονομικά και όποια άλλα προβλήματα, μας έχετε βάλει στη θέση ότι αντέχουμε να περνάνε από πάνω μας, να μας γεμίζουν πληγές, να μας φθείρουν και μεις να μην αντιδράμε. Να στεκόμαστε βράχοι. Ναι ο καθένας στέκεται στα πόδια του, αλλά εμείς δεν ήρθαμε σε κανέναν να του πούμε ό,τι αντέχει.
Δεν είμαστε κοντά σας για να σας υπενθυμίζουμε ότι αντέχετε, αλλά για να σας βοηθήσουμε αν χρειαστείτε στο τράβηγμα του κουπιού, γιατί όταν οι άνεμοι είναι δυνατοί δεν μπορείς να το τραβήξεις μόνος και εκεί δε θα σε αφήσω να το κάνεις μέχρι να πνιγείς, χτυπώντας σου στην πλάτη και λέγοντάς σου «άντε μωρέ και να σε πετάξει στη θάλασσα ξέρεις κολύμπι».
Για αρχή ας ξεχωρίσουμε ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας λύσει το πρόβλημα, αλλά έχουμε ανάγκη έναν άνθρωπο να μας καταλαβαίνει και να μας στηρίζει, αντέχουμε δεν αντέχουμε. Να είναι οκ αν καταρρεύσουμε μπροστά του, γιατί στα δύσκολα δεν μπορούμε να «κολυμπάμε» πάντα
Κάποιες φορές επιπλέουμε παίρνουμε δυνάμεις και μετά ξεκινάμε να κολυμπάμε πάλι.
Παλεύουμε να μη σας απογοητεύσουμε, λες και υπάρχει λόγος. Μη μας το κάνετε αυτό, αντί να πιστεύετε ότι τα αντέχουμε, μείνετε δίπλα μας και πείτε μας «είναι εντάξει να μην το αντέχεις, θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς» και δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου