Τα πιο δυνατά “σ’ αγαπώ”, τα νιώθεις πριν τα ακούσεις.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν είναι η λέξη που μετράει. Είναι το πριν.

Είναι το πώς σε κοιτάει όταν νομίζεις πως δεν έχεις τίποτα να δώσεις.
Το πώς ακουμπάει την πλάτη σου στον ύπνο, για να ξέρεις ότι είναι εκεί.
Το πώς σου φτιάχνει καφέ με τον τρόπο που τον πίνεις, χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσεις.

Το «σ’ αγαπώ» δεν έχει πάντα ήχο.
Μερικές φορές είναι σιωπηλό. Χωράει σε μια κίνηση, σε ένα βλέμμα, σε μια απουσία λέξεων την ώρα που όλα μέσα σου ουρλιάζουν.

Αν δεν το ένιωσες πριν το ακούσεις, τότε μάλλον δεν ήταν αυτό που νόμιζες.

Γιατί το αληθινό “σ’ αγαπώ” δεν έρχεται για να εντυπωσιάσει.
Δεν λέγεται για να καθησυχάσει. Δεν βγαίνει από ανάγκη ή ενοχή.
Βγαίνει όταν ξεχειλίζει. Όταν δεν κρατιέται άλλο μέσα του.
Και μέχρι να ειπωθεί, σε έχει ήδη αλλάξει.

Δεν ζητάει ανταπόκριση.
Δεν κάνει θόρυβο. Δεν παίζει ρόλους.
Είναι απλώς εκεί, κάτω απ’ το δέρμα, πίσω απ’ τις λέξεις, μέσα στις πράξεις.

Και το καταλαβαίνεις.
Γιατί τίποτα δεν είναι το ίδιο από τη στιγμή που το νιώθεις.

Γι’ αυτό, μην πιστεύεις τα λόγια. Πίστευε το πριν.
Αν δεν σε έχει αγγίξει πριν το πει, δεν άξιζε να το πει.